Ολοταχώς προς την περαιτέρω πολιτική συρρίκνωση και την ιδεολογική περιθωριοποίηση βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, με το επίδικο της επόμενης μέρας να είναι η ικανότητα μιας (απροσδιόριστης προς το παρόν) ηγετικής ομάδας ( ή κάτι ανάλογο) να υποστηρίξει την ενότητα του κόμματος και την διατήρηση εν ζωή του ενιαίου χαρακτήρα του σε συνθήκες τεκτονικών αλλαγών.
Το ιδεοληπτικό μόρφωμα της Κουμουνδούρου, αυτό το δήθεν αριστερό παρεάκι των εμμονικών της καρέκλας και της εξουσίας, αποσυντίθεται καθημερινά εις τα εξ ων συνετέθη και τίποτε δεν μπορεί να διασφαλίσει πως δεν θα συνεχίσει να φυλορροεί έως τις 25 Ιουνίου σε ποσοστά ακόμη και κάτω του 17%, ήδη όλες οι αστάθμητες έρευνες το βρίσκουν πέριξ του 13-14% «και πολύ του είναι».
Προφανώς, κανείς σοβαρός στη χώρα δεν λυπάται για την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα η εξέλιξη είναι υγιής, προσδοκώμενη και συνθήκη προόδου για την ελληνική κοινωνία, που βλέπει με περισσή ευχαρίστηση ένα πολιτικό βαρίδι να εξαφανίζεται στο δρόμο προς την οικονομική και κοινωνική κανονικότητα. Σειρά στην πορεία έχει το απομεινάρι του Περισσού!
Στην Κουμουνδούρου «όλος ο καημός» από τις 21 Μαΐου το βράδυ είναι η διαχείριση της επόμενης μέρας με τον χώρο απαξιωμένο, όλα τα ηγετικά του στελέχη ακυρωμένα, τον Τσίπρα πανικόβλητο και ανίκανο να αναπνεύσει καν, την Περιστέρα αγανακτισμένη με τους «κωλοέλληνες», τις άγκυρες με την κοινωνία να έχουν καταστραφεί και τον Μητσοτάκη να έχει «θηρεύσει» τον κεντρώο χώρο και να έχει γοητεύσει και τον κεντροαριστερό ( ο κ. Ανδρουλάκης είναι ένα απλό σύμπτωμα της συγκυρίας).
Σε αυτό το σκηνικό οι φωνές που επιμένουν πως «το μεγαλύτερο βαρίδι του χώρου σε συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής κανονικότητας είναι ο ίδιος ο Τσίπρας» καθημερινά πληθαίνουν. Το πάλαι ποτέ ιερό τοτέμ της αριστερής γραφικότητας για μια δήθεν κυβερνώσα αριστερά είναι, πλέον, μια κωμική πολιτικά φιγούρα, ένα σκιάχτρο των παλιών ένδοξων εποχών, μια κομματική μούμια βαλσαμωμένη.
Η γραφική παρουσία του, ο ανερμάτιστος λόγος του, οι επικίνδυνες αναφορές του, οι τραγικές παρομοιώσεις του, η καταβύθιση του στους μύθους της δεκαετίας του εξήντα, ο εμφυλιοπολεμικός οίστρος του, η προφανής αδυναμία του να αναγνώσει την πραγματικότητα, η αντιπολιτευτική ανυπαρξία του, όλα μαζί (με πολλά ακόμη σε προσωπικό τόνο) συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική εξαφάνιση και διαμορφώνουν ήδη τις συνθήκες της κομματικής διαδοχής με όρους αριστερού βυζαντινισμού και κομματικής σταλινοκρατίας.
Η συμφωνία της 21ης Μαΐου για την διαδοχή του από την κυρία Έφη Αχτσιόγλου ( την έκανε τις ώρες που ήταν παραιτημένος από Πρόεδρος και «χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο») εξακολουθεί, σε ένα βαθμό, να ισχύει, αλλά, όπως κάθε κλασσικός αριστερός καρεκλοκένταυρος, ο «άχαστος ηγέτης», ωθούμενος και από ισχυρά κομματικά συμφέροντα που ένιωσαν να απειλείται η ύπαρξη τους από τη συμφωνία με την «Έφη», το ξανασκέφτεται!
Εξέλιξη αναμενόμενη και ιστορικά επιβεβαιωμένη πολλάκις σε ένα ιδεοληπτικό πολιτικό περιθώριο. Πριν την αποχώρηση του «ηγέτη» χρειάζεται να έχουν διευθετηθεί οι εσωτερικές ισορροπίες, να έχουν δοθεί οι απαραίτητες εγγυήσεις στους «χαμένους», να έχει ονοματιστεί ο διάδοχος και να έχει αναδειχθεί η νέα κομματική γραφειοκρατία, τα «θύματα» θα προκύψουν από μια γενική συμφωνίας των «ηγετών» των διάφορων τάσεων και ομάδων, τοπ ζητούμενο πάντα είναι η επιβίωση.
Η αλλαγή στη διάθεση του κ. Τσίπρα να τα βροντήξει όλα κάτω και να φύγει προέκυψε από το γεγονός πως αυτές οι παραδοσιακές εσωτερικές διευθετήσεις δεν ολοκληρώθηκαν το βράδυ της 21ης Μαΐου και πολύς κόσμος στην Κουμουνδούρου αισθάνθηκε «στον αέρα» από τη συμφωνία με την Έφη!
Ο «άχαστος ηγέτης» λοιπόν «μένει μέχρι να φύγει» ακριβώς για να εγγυηθεί στους δικούς του ότι θα εξακολουθήσουν να επιβιώνουν στο νέο ηγετικό σχήμα και δεν θα δουν τα ραπανάκια ανάποδα από την γραφειοκρατία της Έφης, ανάμεσα στα στελέχη της οποίας υπάρχει κόσμος και κοσμάκης που θέλει να περάσει πριονοκορδέλα τους διάφορους Παππάδες, Σπίρτζηδες και Μπίστηδες.
Όλες οι εξελίξεις, μετά τη νέα χειρότερη ήττα, που χρονικά θα προκύψουν στην Κουμουνδούρου αυτόν τον σκοπό έχουν και κανένα άλλο. Να εγγυηθεί η νέα τάξη πραγμάτων στον ίδιο τον κ. Τσίπρας πως η πλειοψηφία των δικών του θα εξακολουθήσει να έχει ρόλο στο κόμμα και πως όσοι θα θυσιαστούν θα είναι μερικά «λιμά», χωρίς καμία κομματική επίπτωση.
Μια προσεκτική ματιά το βράδυ της 2ης Ιουνίου σε όσα οι Συριζαίοι θα καταθέτουν στα κανάλια και στα ραδιόφωνα θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για όσα θα ακολουθήσουν στο «κόκκινο κτίριο» της πλατείας Κουμουνδούρου, ενόψει της νέας τετραετίας Μητσοτάκη που προβλέπεται ακόμη χειρότερη για την εγχώρια αριστερίλα!