I. Ο κομμουνισμός αποτέλεσε την κορυφαία ψευδαίσθηση του 20ου αιώνα. Εκατομμύρια ανθρώπων γοητεύτηκαν από το όραμα μιας κοινωνίας αταξικής, δίκαιης, ευτυχισμένης.
Η υπόσχεση υπήρξε ονειρώδης: Καταργούνται τα αφεντικά, κάθε παιδί που γεννιέται, θα σπουδάζει, αν θέλει, ό,τι θέλει. Θα εξασφαλίζει άνετη ζωή, ώστε να ιδρύσει οικογένεια. Θα εισπράττει, τέλος, αξιοπρεπή σύνταξη.
Θα ολοκληρώνει την επίγεια θητεία του υπό συνθήκες ευπορίας (!!!).
ΙΙ. Η θεωρητική σύλληψη έχει ανάγκη εφαρμογής. Λογίζονται όλοι προς όλους ίσοι. Τίτλοι και διακρίσεις πλέον δεν υπάρχουν (!). Την ισότητα μαρτυρά η προσαγόρευση: εκείνη του συντρόφου. Όλοι είναι μεταξύ τους σύντροφοι.
ΙΙΙ. Όμως: μεταξύ των κατά θεωρητική σύλληψη ίσων, άλλοι (οι λίγοι) αποφασίζουν. Άλλοι (οι συντριπτικά πολλοί) πειθαρχούν. Έχουμε, έτσι, ανατροπή. Η υπαγωγή των πολλών στους αποφασίζοντες ύψωσε ως νέα τάξη τους τελευταίους. Αναδείχθηκε, λοιπόν, και υπό κομμουνιστικό σύστημα τάξη προνομιούχων: η nomenklatura.
IV. Η Διακηρυγμένη ισότης έγινε οπτασία.
●●● Η εξουσία, τελικά, περιήλθε στον Βλαδίμηρο Πούτιν (!!!).
V. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε από την εσωτερική του αντίφαση:
●● Οι διοικούντες ουδέποτε είναι ίσοι προς τους διοικούμενους.
Γ.Κ. Στεφανάκης