Τι ακριβώς επεδίωκε ο Τσίπρας με την έκδοση της «Ιθάκης»; Αναμφίβολα, να «αποκαθάρει» την εικόνα του απ’ όλα τα αρνητικά στοιχεία, που οδήγησαν στις αλλεπάλληλες εκλογικές του ήττες και, μέσα από αυτή την διαδικασία, να διαμορφώσει ένα νέο προφίλ, ικανό να θέσει τις βάσεις για μια νέα και διαφορετική από την προηγούμενη, πολιτική πορεία…
Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Τι ακριβώς πέτυχε ο Τσίπρας με την κυκλοφορία της «Ιθάκης»; Πολύ περισσότερα απ’ όσα επεδίωξε, αλλά προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση!
Αντί να απαλλαγεί από την εικόνα της ανευθυνότητας, της επιπολαιότητας και της προχειρότητας, η οποία στιγμάτισε την σχεδόν πενταετή διακυβέρνησή του, κατάφερε να πείσει, ακόμη και τον πλέον επιεική, για τα πεπραγμένα του, παρατηρητή ότι, όλη η κυβερνητική πολιτεία του ήταν η επιβεβαίωση μιας προβληματικής προσωπικότητας, την οποία χαρακτήριζε, σε κάθε της βήμα, η έλλειψη στοιχειώδους αίσθησης ευθύνης, η ανυπαρξία επεξεργασμένης και ώριμης σκέψης και η βιαστική λήψη αποφάσεων, χωρίς επαρκή προετοιμασία και επίγνωση της κρισιμότητας των περιστάσεων.
Η ομολογούμενη αποτυχία, με βάση τα πικρόχολα σχόλια, που ο ίδιος παραθέτει γι’ αυτούς, στην επιλογή των στενών του συνεργατών (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Παππάς, Πολάκης, Αχτσιόγλου) αποδεικνύει ότι, κάθε άλλο παρά διαθέτει τη ηγετική στόφα, με την οποία ακόμη και σήμερα, αθεράπευτα αλαζών, πιστεύει ότι είναι προικισμένος…
Η ιδέα έκδοσης του βιβλίου προφανώς υπαγορεύθηκε από την ανάγκη του Τσίπρα να θυμίσει στην κοινή γνώμη τις επιτυχίες του (για την ακρίβεια αυτά που ο ίδιος θεωρεί ως επιτυχίες της πολιτικής του…) και να ξαναζωντανέψει μια προοπτική που η ολοκλήρωσή της θα συνιστά πλήρη δικαίωση της πολιτικής του πορείας.
Όμως, η «Ιθάκη» δεν προσφέρει μια διαφορετική ανάγνωση απ’ όλα όσα ήδη γνωρίζουμε. Αντιθέτως, με μάλλον κουραστικό, μονότονο και κάθε άλλο παρά ελκυστικό τρόπο, επαναφέρει, στην μνήμη της κοινής γνώμης, τους κινδύνους που πέρασε η χώρα εξ αιτίας του, την ανεπάρκειά του να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, την επιπολαιότητα των χειρισμών, την άγνοια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, τις παλαιομαρξιστικές και νεοσταλινικές εμμονές του και την μόνη ικανότητα, η οποία πράγματι διακρίνει την σκέψη του: αυτή που του επιτρέπει να δικαιολογεί, με παντελή την απουσία ουσιαστικής αυτοκριτικής, κάθε επιλογή του, κάθε απόφασή του και κάθε πράξη του, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να συνυπολογίσει τις δυσάρεστες έως καταστρεπτικές επιπτώσεις τους!...
Μια άλλη στόχευση του Τσίπρα ήταν ασφαλώς η δρομολόγηση μιας νέας πολιτικής πορείας, μέσα σ’ ένα σύγχρονο πλαίσιο ιδεολογικής, κοινωνικής και πολιτικής ανανέωσης, ικανό να του προσδώσει δυναμική και προοπτική, χωρίς τα βάρη του παρελθόντος.
Εδώ όμως η αποτυχία είναι παταγώδης: Η εμφανής, σε όλο το ογκώδες πόνημά του, προσπάθεια του Τσίπρα να δικαιολογήσει τα πρωθυπουργικά πεπραγμένα του και να αντλήσει από αυτά κύρος, εμπιστοσύνη και δυναμισμό, προσκρούουν στην πραγματικότητα που είναι ακόμη τόσο ζωντανή, ώστε να στοιχειώνει ανεπανόρθωτα κάθε μελλοντική προσδοκία του και κάθε μικρή ή μεγάλη φιλοδοξία του…
Ακόμη, η εμφανής προσπάθεια του Τσίπρα να απαλλαγεί από τις αρνητικές εικόνες των συνεργατών του, οι οποίοι, την εποχή της ΣΥΡΙΖΑϊκής παντοδυναμίας συγκέντρωναν την απόλυτη εμπιστοσύνη του και την πλήρη κάλυψή του, φέρνει στο προσκήνιο τον κακότροπο, δύσθυμο, αλαζονικό, υπερφίαλο και εγωιστικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου, που δεν διστάζει να «πατήσει επί πτωμάτων» προκειμένου να παραμείνει ο ίδιος στην επιφάνεια… Και αυτή την προσπάθεια την καταβάλει ο Τσίπρας, χωρίς να έχει σκεφθεί το στοιχειώδες: Ότι, δηλαδή, χωρίς να πείθει, για την αλήθεια των καινοφανών ισχυρισμών του, διαμορφώνει ένα δύσβατο πεδίο αντιπαλοτήτων και αντιπαραθέσεων με εκείνους που, κάποτε, «έπιναν νερό στο όνομά του» και, τώρα, θα θέλουν να «ξεσκίσουν» κάθε πτυχή της επιμελώς (;), αλλά ατελώς φιλοτεχνημένης «νέας» εικόνας του…
Δεν χρειάζεται να ειπωθεί ότι, το 760 σελίδων πόνημα του Τσίπρα είναι, τελικά, μια πομπώδης συνάθροιση από αριστερόστροφες κοινοτοπίες, εντυπωσιοθηρικούς πομφόλυγες και ανούσιους βερμπαλισμούς, που δύσκολα θα ξεπεράσουν σε ένταση την απλή περιέργεια εκείνων οι οποίοι θα αποφασίσουν να το διαβάσουν, ώστε να αισθανθούν την ανάγκη να αναθεωρήσουν την εντύπωση, που οριστικά και αμετάκλητα, έχει διαμορφώσει στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών ο νεόκοπος συγγραφέας…
Προσωπικά, έμεινα συγκλονισμένος από μια και μόνη περιγραφή που έχει καταχωρήσει ο Τσίπρας στην Ιθάκη: Την συνάντησή του με τον Καμμένο και την συμφωνία τους για κυβερνητική συνεργασία, που σφραγίσθηκε με την ανεπανάληπτη «ατάκα» του άλλοτε υπουργού Εθνικής Άμυνας προς τον πρωθυπουργό του ΣΥΡΙΖΑ: Θα είσαι ο Βελουχιώτης και θα είμαι ο Ζέρβας!!!
Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο!
Τελικό συμπέρασμα: Μια Ιθάκη χωρίς Οδυσσέα, που αφήνει τον Τσίπρα πολύ πιο αδιάφορο, πολύ πιο αποδυναμωμένο και πολύ πιο γραφικό απ’ ότι ήταν μέχρι χθες!