Στη δημιουργία πρατηρίων καυσίμων στο διάστημα στοχεύει η Orbit Fab. Γιατί όμως υπάρχει αυτή η ανάγκη, τη στιγμή που οι εμπορικές πτήσεις εκτός Γης, αποτελούν ακόμη ένα μακρινό όνειρο;
Από την αυγή της διαστημικής εποχής – την εκτόξευση του Sputnik I το 1957 – οι άνθρωποι έχουν στείλει πάνω από 15.000 δορυφόρους σε τροχιά. Λίγοι περισσότεροι από τους μισούς εξακολουθούν να λειτουργούν. Οι υπόλοιποι, αφού ξέμειναν από καύσιμα και έληξε η διάρκεια ζωής τους, είτε έχουν καεί στην ατμόσφαιρα είτε βρίσκονται ακόμα σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη ως άχρηστα κομμάτια μετάλλου.
Ως εκ τούτου, αποτελούν απειλή για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και άλλους δορυφόρους, με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος να εκτιμά ότι έχουν συμβεί πάνω από 640 «διασπάσεις, εκρήξεις, συγκρούσεις ή ανώμαλα γεγονότα που είχαν ως αποτέλεσμα κατακερματισμό».
Ένας τρόπος για να ξεκινήσει η αντιμετώπιση του προβλήματος να μην παράγονται πια άλλα σκουπίδια — μέσω του ανεφοδιασμού των δορυφόρων με καύσιμα.
«Αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατός ο ανεφοδιασμός καυσίμων ενός δορυφόρου σε τροχιά», λέει ο Daniel Faber, Διευθύνων Σύμβουλος της Orbit Fab. Αλλά η εταιρεία του με έδρα το Κολοράντο των ΗΠΑ, θέλει να το αλλάξει αυτό.
«Όταν οι δορυφόροι δεν έχουν πλέον καύσιμα, δεν μπορεί κανείς να τους κρατήσει στη σωστή θέση σε τροχιά και γίνονται επικίνδυνα συντρίμμια, που μετακινούνται με πολύ υψηλές ταχύτητες και κινδυνεύουν να συγκρουστούν», εξηγεί ο Faber. «Αλλά επίσης, η έλλειψη καυσίμου οδηγεί τους ανθρώπους στο να σχεδιάζουν τις αποστολές των διαστημόπλοιων, έτσι ώστε να κινούνται όσο το δυνατόν λιγότερο».
«Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να έχουμε ρυμουλκούμενα σε τροχιά για να απαλλαγούμε από τυχόν συντρίμμια που μπορεί να έχουν απομείνει. Επιπλέον δεν μπορούμε να κάνουμε επισκευές και συντήρηση, αναβαθμίσεις ή και ελέγχους για το αν έχει σπάσει κάτι. Αυτά τα προβλήματα προσπαθούμε να λύσουμε», υπογραμμίζει μιλώντας στο CNN.
Η Orbit Fab δεν έχει σχέδια να αντιμετωπίσει τον υπάρχοντα στόλο δορυφόρων. Αντίθετα, θέλει να επικεντρωθεί σε εκείνα που δεν έχουν ακόμη εκτοξευθεί και να τα εξοπλίσει με μια τυποποιημένη θύρα η οποία θα απλοποιούσε δραματικά τη λειτουργία ανεφοδιασμού, διατηρώντας την τιμή χαμηλά.
Ο D’Amico προσθέτει ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αυτό δεν συνέβη νωρίτερα, συμπεριλαμβανομένης, μέχρι πρόσφατα, της έλλειψης αντιληπτής ανάγκης δεδομένου του περιορισμένου αριθμού διαστημικών σκαφών και του γεγονότος ότι η τεχνολογία εξυπηρέτησης σε τροχιά μόλις τώρα έγινε οικονομικά βιώσιμη λόγω της προόδου στη μείωση του μεγέθους των δορυφόρων.