I. Περιορισμός εκλογιμότητας γίνεται (και) δια νόμου. Διαρκής αναδιατύπωση, όμως, τέτοιας διάταξης συνιστά εντολή στην Δικαιοσύνη, για ικανοποίηση πολιτικού στόχου: 1 + 1 = 2 (!!!).
Γράφει ο Γ.Κ. Στεφανάκης
ΙΙ. Είπε αρμόδιος στη Βουλή ότι το Κοινοβούλιο νομοθετεί. Το Δικαστήριο εφαρμόζει.
●●● Αν και νομικός, ο αρμόδιος, «ξέχασε;» το άρθρ. 25 § 3 του Σ. Από Ιουνίου 1975 ακόμη και η νομοθεσία αδυνατεί ν’ ασκείται καταχρηστικά, μάλιστα εναντίον της πολιτικής επιθυμίας μεγάλης μερίδας του Ελληνικού Λαού (!!!).
Ήδη, αν ασκείται, είναι άκυρη. Και την ακυρότητα ελέγχει το Στρασβούργο (!!!).
●●● Η άνω συμπεριφορά θέτει -πρωτίστως- ζήτημα αρχής. Σε άλλους καιρούς θα είχαμε, μάλλον, (και) σύγκλιση της Ολομέλειας του Δικαστηρίου, προς έκφραση διαμαρτυρίας (!).
●●● Όμως, όταν μία κοινωνία πέφτει: πέφτει συνολικά. Χαμηλώνουν όλοι: άρχοντες και αρχόμενοι. Ανεβαίνει -μόνο- η θρασύτης.
III. Πορευόμενη προς εκλογές, η Ν.Δ., πολλαπλασιάζει (!!!) τα ατοπήματα.