Όσοι γνώριζαν καλά τη Φώφη Γεννηματά, ξέρουν ότι στην ίδια ποτέ δεν άρεσαν τα «μεγάλα» λόγια και οι χαρακτηρισμοί. Θα ήθελε και η ίδια να την θυμούνται όλοι ως μια γυναίκα που μπήκε στην πολιτική και έφυγε από αυτή χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της και ιδίως ως μια βπου πάλεψε με πάθος για την παράταξη της και τις ιδέες της, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Μια πολιτικό που πίστευε ότι η πολιτική δεν είναι κάτι απόμακρο, αλλά ένα διαρκές ενδιαφέρον για τον πολίτη και ιδίως αυτόν που έχει ανάγκη. Γιατί, όπως και η ίδια έλεγε, η διαφορά ενός σοσιαλιστικού κόμματος από τα υπόλοιπα είναι η κοινωνική πολιτική, είναι η αίσθηση που δίνει σε όλους ότι υπάρχει μια παράταξη , υπάρχει μια ηγεσία που πιστεύει ότι κάποιος επιτέλους πρέπει να νοιαστεί.
Γνώρισα τη Φώφη Γεννηματά νεαρός κοινοβουλευτικός συντάκτης. Τότε που έκανε τα πρώτα της βήματα στην πολιτική , μέσα σε καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Μια γυναίκα που κουβαλούσε μέσα της την παράδοση του πατέρα της, του Γιώργου Γεννηματά και το πείσμα της μητέρας της, της Κάκιας. Γιατί όσοι δεν γνωρίζουν, η Κάκια Γεννηματά ήταν ένα πολύ δραστήριο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, φεμινίστρια, πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδος.
Μια γυναίκα που έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή της Φώφης, γιατί ήταν αυτή που τής μετέφερε τη μεγάλη αγάπη για την οικογένεια και για ένα σπίτι ανοιχτό. Γιατί, όπως το έζησα κι εγώ, το σπίτι της Γεννηματά, ήταν πάντα ανοιχτό. Ανοιχτό για επαφή, διάλογο, πολιτική κουβέντα, γλέντια. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπεις στο σπίτι αυτό, να έχει φαγητό και να μη φας, να έχει ποτό και να μη πιεις. Μα πάνω από όλα ήταν ένα σπίτι ανοιχτό σε συναισθήματα και γεμάτο από πολιτική.
Η συνεργασία μου με τη Φώφη Γεννηματά ξεκίνησε δειλά όπως ανέφερα ήδη, την εποχή που ήταν βουλευτής .Μέσα σε ελάχιστους μήνες ήρθε η μεγάλη πρόκληση της Υπερνομαρχίας. Μια μάχη που οι περισσότεροι στο ΠΑΣΟΚ θεωρούσαν χαμένη, όμως η Φώφη Γεννηματά την κέρδισε. Ακολούθησαν η νίκη στην ΕΝΑΕ , η θητεία στα Υπουργεία, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Κίνημα Αλλαγής.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Την Υπερνομαρχία, ένα πουκάμισο αδειανό όπως κάποιοι έλεγαν τότε, που το γέμισε ξεπερνώντας τις τυπικές αρμοδιότητες και την έλλειψη πόρων;
Τη διαρκή προσπάθεια για αποκέντρωση και ενδυνάμωση των νομαρχιών;
Τον αγώνα της στο υπουργείο Υγείας για την αναβάθμιση του ΕΣΥ, την κοινωνική προστασία και τους πρόσφυγες;
Τη δουλειά της στο υπουργείο Παιδείας για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη Διασπορά ή μήπως την προσπάθεια της ως Αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας για να σωθεί η εγχώρια αμυντική βιομηχανία;
Η Φώφη Γεννηματά, Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Κινήματος Αλλαγής ήταν αυτή που έφερε ξανά την παράταξη κοντά στον πολίτη σε χρόνια όπου και μόνον η λέξη ΠΑΣΟΚ δημιουργούσε αρνητικές αντιδράσεις.
Όλοι αυτοί από τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ που αλληλοκατηγορούνται σήμερα για εργαλειοποίηση όλων των θεμάτων, είναι οι ίδιοι που δεν δίστασαν να στήσουν δήθεν λαϊκά δικαστήρια, να ασκήσουν βία, να κατηγορήσουν ως κλέφτες τα στελέχη μιας παράταξης.
Είμαι πολύ τυχερός και περήφανος που υπήρξα στενός συνεργάτης της Φώφης Γεννηματά για 20 και πλέον χρόνια. Που εργάστηκα για ένα πρόσωπο τόσο οικείο αλλά και με όρια. Γιατί η Φώφη Γεννηματά ήταν άνθρωπος ανοιχτός, αλλά είχε και όρια. Πάντα πολύ κοντά στους συνεργάτες της, αλλά και αυστηρή όταν έπρεπε. Απαιτούσε σκληρή εργασία, όμως η ίδια εργαζόταν περισσότερο από εμάς. Όταν η ημέρα τέλειωνε, τότε… άρχιζε ξανά η δουλειά. Ατέλειωτα βράδια μπροστά σε κείμενα που δεν περίμενε να της έρθουν έτοιμα, αλλά τα δούλευε η ίδια. Απόλυτη διάθεση να προχωρήσει μπροστά.
Η Φώφη Γεννηματά άκουγε, φίλτραρε αυτά που άκουγε και λάμβανε στο τέλος τις αποφάσεις της.
Στο θέμα της υγείας της δεν άφηνε πολλά περιθώρια να μάθεις τι ακριβώς συνέβαινε. Βγήκε μπροστά αμέσως όταν την χτύπησε ο καρκίνος, μίλησε ανοιχτά, ευαισθητοποίησε.
Η Φώφη έφυγε ξαφνικά. Άφησε ένα κόμμα που έστεκε γερά στα πόδια του με ιδέες, προτάσεις για όλα και οργάνωση.
Αυτή η ξαφνική απώλεια που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα πριν από ένα χρόνο, έδωσε όμως και ένα σημαντικό παράδειγμα στην πολιτική και στην κοινωνία, ως πολιτικός και ως άνθρωπος.
Ότι αξίζει να μείνεις όρθιος, να μένεις πιστός σε αυτά που αγαπάς. Να δίνεις τη μάχη μέχρι τέλους για τα παιδιά σου, την οικογένεια σου, τους φίλους, τους συνεργάτες, τους συντρόφους σου.
Για όλους όσους σου έσφιξαν το χέρι, μα και για όλους όσους δεν πρόλαβες να το σφίξεις εσύ.
Την Ελλάδα όλη…
Δημοσιεύτηκε στο «ΚΑΡΦΙ»