Ι. Πράξη είναι στο δίκαιο η εκουσία εξωτερική συμπεριφορά. Γίνεται, δε, παράνομη εάν στρέφεται εναντίον άλλου, μάλιστα παρά την θέλησή του.
Έτσι η αυτοκτονία, π.χ., δεν είναι παράνομη, ως δράση του αυτόχειρα κατά του εαυτού του.
Υπό τα άνω (και) μοιραίες σωματικές κακώσεις από «παρά φύσιν» ερωτικές πράξεις γίνονται ανεκτές. Αποτελούν αντάλλαγμα της έτσι εκλυομένης ηδονής.
●● Αυτά για τους ενηλίκους.
ΙΙ. Η ανατροφή των ανηλίκων επιτάσσεται στα πλαίσια των χρηστών ηθών. Αυτό κατ’ επιταγή (και) του άρθρ. 5§1 Συντάγματος. Συνάμα κατ’ άρθρ. 1518 ΑΚ προστατεύεται ρητά η αξιοπρέπεια του ανηλίκου.
Ο όρος αξιοπρέπεια είναι αφ’ εαυτού σαφής δεν χρειάζεται ανάλυση.
ΙΙΙ. Ο χριστιανισμός υπό όλα τα επί μέρους δόγματα, ο Μουσουλμανισμός, ο Ινδουισμός αλλά και ο Κομμουνισμός, αποστρέφονται τις ερωτικές διαχύσεις μεταξύ ομοφύλων.
● Τις κατηγοριοποιούν ως ακόλαστες (!).
●● Πρόκειται -άρα- για παγκόσμια αίσθηση, χρηστών ηθών και αξιοπρέπειας.
IV. Συμπέρασμα: Η υιοθεσία νηπίων από ομοφυλόφιλα ζευγάρια εισάγει την τρυφερή και αδιαμόρφωτη συνείδηση του νέου ανθρώπου σε περιβάλλον έξω από την φύση. Σ’ ένωση που δεν παράγει ζωή (!!!).
●●● Αυτονοήτως, εν τούτοις, το δώρο της ζωής έχει και αντίδωρο. Είναι η δημιουργία απογόνων. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αδυνατούν ν’ ανταποκριθούν στο χρέος αυτό.
●●● Υπό τα εκτεθέντα, η υπό συζήτηση υιοθεσία είναι έκνομη, αντισυνταγματική και κοινωνικώς απευκταία.