Ήδη αυτή είναι αποτυπωμένη σε σπουδαίο μεσαιωνικό κείμενο: Στο «Χρονικόν του Μορέως», στίχ. 2386 επ. …«…ένθα είναι οι Χριστιανοί σ’ όλην την Οικουμένην, τον νόμον και τες αγωγές, οι συμφωνίες τες κλειούσιν…»…
ΙΙ. Υπό τα άνω μόλις δικηγόρος αναλάβει χειρισμό δικογραφίας ακολουθεί την πεπατημένη. Αναζητά τον απέναντι συνάδελφο. Έτσι και επιχειρείται επιδίωξη λύσης εξωδικαστικής (!!!).
ΙΙΙ. Παρά τ’ ανωτέρω, νομοθέτημα πρόσφατο και άστοχο όρισε τα εξής: Ότι πριν εισαχθεί στο Δικαστήριο ορισμένη διαφορά, απαιτείται να κινηθεί διαδικασία συμβιβασμού ενώπιον Σώματος Μεσολαβητών.
Ή δ η τ ο κ ρ ί σ ι μ ο : Μεσολαβήσεις αναλαμβάνουν και αφυπηρετήσαντες δικαστές.
●● Εάν ο συμβιβασμός δεν πετύχει ο Μεσολαβητής Δικαστής μένει με την εικόνα που έχει επί της διαφοράς.
Η υπόθεση θα τεθεί υπ’ όψιν του Δικαστηρίου. Ο Μεσολαβητής Δικαστής θα έχει ά π ο ψ η. Και …«… ο νοών νοείτω…»… ως προς την επιρροή του νέου θεσμού στην α μ ε ρ ο λ η ψ ί α της Δικαιοσύνης.
●● Εκ του μη όντος αγόμεθα σε ίδρυση (και) π α ρ α δ ι κ α σ τ η ρ ί ω ν.