Από την εποχή των «αγανακτισμένων» της «πάνω» και της «κάτω» πλατείας (Συντάγματος), στο λεξιλόγιο της δημόσιας συζήτησης κυριάρχησε η φιλάρεσκη ιδιότητα του «αντισυστημικού»! Οι «ετοιμοπόλεμοι» Χρυσαυγίτες, οι φαντασιόπληκτοι «ψεκασμένοι» του Καμμένου, οι νεοσταλινικοί ΣΥΡΙΖΑίοι του Τσίπρα, οι παλαιοσταλινικοί του «τιμημένου» ΚΚΕ και οι «κάθε καρυδιάς καρύδια» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ενώνονται, έκτοτε, σε κάθε ευκαιρία που τους προσφέρει το «σύστημα» για να το πολεμήσουν!...
Ο «αντισυστημισμός» λειτούργησε τόσο δυναμικά και αποφασιστικά, ώστε πέτυχε να φέρει τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας! Τούτο συνέβη περίπου «φυσιολογικά», σε μια εποχή όπου, η όξυνση των παθών, η πεζοδρομιακή καταγγελία των πάντων, η χυδαιότητα ως έκφραση πολιτικής αντιπαράθεσης και η αδίστακτη καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και φαντασιώσεων, συνιστούσαν πολιτική επιλογή, με την βεβαιότητα, αφ’ ενός της επίλυσης όλων των προβλημάτων, που προκάλεσε στην ζωή των πολιτών η οικονομική κρίση και, αφ’ ετέρου, της παραδειγματικής τιμωρίας εκείνων που η λαϊκή «ετυμηγορία» στις πλατείες των «αγανακτισμένων» έκρινε ως ενόχους υπαρκτών και ανύπαρκτων εγκλημάτων...
Όμως, ποιο ακριβώς είναι το «σύστημα»; Στην ευρύχωρη σκέψη και κυρίως στην διάπλατη φαντασία όλων εκείνων που φανατικά εμφανίζονται ως διαπρύσιοι και αποφασισμένοι εχθροί του, το «σύστημα» είναι μια απροσδιόριστη, σε μέγεθος, ομάδα ανθρώπων, χωρίς αισθήματα και ηθικές αρχές, που έχουν συγκροτήσει και λειτουργούν έναν πολύπλοκο και πολυπλόκαμο μηχανισμό εξουσίας και οι οποίοι, με όπλα τους την αυθαιρεσία, την απληστία και την ασυδοσία, εργάζονται νυχθημερόν για την υπεράσπιση των σκοτεινών και ιδιοτελών συμφερόντων τους, απεργάζονται την διαρκή εκμετάλλευση όλων όσοι δεν ανήκουν στις τάξεις της, διαθέτουν απεριόριστα μέσα (υλικά, οικονομικά, νομικά, διοικητικά κλπ.) για την διαιώνιση της κυριαρχίας τους, την αύξηση των προνομίων τους και την ενίσχυση της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής τους επιβολής, ενώ, παράλληλα, δεν επιτρέπουν, σε όσους υποφέρουν από την αδικία, τις στερήσεις και τα βάσανα, που συσσωρεύονται στις πλάτες τους, εξ αιτίας της αντιλαϊκής συμπεριφοράς τους, να απολαύσουν τα δικαιώματά τους ως πολιτών, να βελτιώσουν την ζωή τους και να διεκδικήσουν όλα όσα θεωρούν ότι τους αξίζουν.
Με αυτό το περιεχόμενο, ο όρος υποδηλώνει ότι, στην ελληνική κοινωνία υπάρχει, αφ’ ενός μεν ένας μικρός κύκλος ανθρώπων, οι οποίοι, ενταγμένοι στο «σύστημα», διαχειρίζονται ληστρικά την εξουσία και τους θεσμούς της Πολιτείας, αποκλειστικά και μόνον για λογαριασμό τους και προς όφελός τους, αφ’ ετέρου δε, η μεγάλη μάζα των «κοινών θνητών», που είναι ο «λαός», υποταγμένος δια βίου στην «κακή του μοίρα», ανήμπορος να αντέξει τα βάρη του και να λύσει τα προβλήματά του, μονίμως αδικούμενος και ταλαιπωρούμενος από την ωμή βαρβαρότητα και τον ανεξέλεγκτο αυταρχισμό του «συστήματος»…
Στα μάτια εκείνων που το «σύστημα» διαφεντεύει, χωρίς έλεος και περιορισμούς, την ζωή τους, τα πάντα γύρω τους υπάρχουν και λειτουργούν με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του «συστήματος»: η Δημόσια Διοίκηση, η Εκκλησία, η Δικαιοσύνη, οι Ένοπλες Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας είναι φορείς που λειτουργούν ως όργανα του «συστήματος» και, εξ αυτού του λόγου είναι εντεταλμένοι, όχι στην εξυπηρέτηση των πολιτών και των συμφερόντων της χώρας και της κοινωνίας, αλλά στην εξασφάλιση της απεριόριστης, χωρίς φραγμούς και αναστολές, δυναστικής κυριαρχίας του. Γι’ αυτό και αισθάνονται ότι πρέπει να είναι «ενάντια» στο σύστημα και να αγωνίζονται ασταμάτητα για την ανατροπή του.
Αλλά, ανεξάρτητα από αυτόν τον «τυπικό» διαχωρισμό, τον οποίο οι αυτοαποκαλούμενοι «αντισυστημικοί» προβάλλουν θορυβωδώς ως αποτέλεσμα της ανάλγητης επιβολής του συστήματος έναντι των εκτός αυτού ευρισκομένων, που υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες του «περιθωρίου», στο οποίο αισθάνονται ότι ζουν, αξίζει να δούμε αν, πράγματι, αυτή η «γκρίζα» απεικόνιση ανταποκρίνεται στην αλήθεια των πραγμάτων.
Ως αντισυστημικό κόμμα εμφανίζεται, επικαλούμενο και τις ιστορικές του καταβολές, το ΚΚΕ. Μισεί τον καπιταλισμό, εχθρεύεται το αστικό κράτος, αρνείται την επιλογή του δυτικού κόσμου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως απειλητικών για τα λαϊκά συμφέροντα, καταψηφίζει το σύνολο των νομοσχεδίων που θεωρεί βλαπτικά για την εργατική τάξη, απεχθάνεται τη νομιμότητα, την κοινωνική γαλήνη και την δημόσια τάξη, λοιδορεί τις εθνικές ανησυχίες και καταφέρεται προσβλητικά και περιφρονητικά έναντι εκείνων που διαφωνούν με τις ιδέες του και με τις πρακτικές του. Ταυτόχρονα, όμως, χρησιμοποιεί τις συνταγματικές ελευθερίες, τους δημοκρατικούς θεσμούς, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την «κατανόηση» της κοινωνίας στην κινηματική λογική του και στις έκνομες δραστηριότητές του, ως μοχλούς πίεσης για την διαιώνιση της πολιτικής του παρουσίας και την συντήρηση των «ιδεολογικών» κεκτημένων του. Και επιμένει να οραματίζεται, ως εναλλακτική προοπτική του μισητού αστικού κράτους, την σοβιετικού τύπου κοινωνία, που υπήρξε το πλέον απάνθρωπο και αποτυχημένο «σύστημα» διακυβέρνησης όλων των αιώνων! Πως λοιπόν η ασύστολη εκμετάλλευση της δημοκρατικής ανεκτικότητας και μεγαθυμίας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «αντισυστημική» συμπεριφορά; Ένα κόμμα, που ιδεολογικά κυριαρχείται από την προοπτική ανατροπής του αστικού καθεστώτος και οραματίζεται την επιβολή της «λαϊκής» εξουσίας, μόνον εάν περιφρονούσε την δημοκρατική ανοχή στις ιδεολογικές και πολιτικές του επιλογές και αρνείτο την επίκληση δικαιωμάτων, που προσφέρει η δημοκρατική πολιτεία, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αντισυστημικό. Όμως, το ΚΚΕ δρα εποικοδομητικά, για την ύπαρξη και την απρόσκοπτη λειτουργία του, ΕΝΤΟΣ του συστήματος, το οποίο επιθυμεί μεν να ανατρέψει, αλλά, ταυτόχρονα, το χρησιμοποιεί ανεμπόδιστα και καταχρηστικά για την διαμόρφωση των συνθηκών που θα καταστήσουν δυνατή την ανατροπή του!
Ως αντισυστημικό κόμμα εμφανίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ο δικός του «αντισυστημισμός» γαλουχήθηκε την εποχή της οικονομικής κρίσεως, μεγαλούργησε με την οργή και την αγανάκτηση της «πάνω» και της «κάτω» πλατείας, σε αγαστή συνεργασία με τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής και τους φαντασιόπληκτους «ψεκασμένους» του Καμμμένου, και έφθασε στην εξουσία, χάρη στην απατηλή γοητεία, του ηγέτη του και την ομαδική «υστερία», που προκάλεσε, εναντίον του «κατεστημένου» και των παλαιών κομμάτων. Υποσχέθηκε μια «άλλη Ευρώπη που είναι εφικτή», οραματίστηκε την ολοκληρωτική ρήξη με το «παρελθόν», για χάρη ενός απροσδιόριστου, αλλά περίλαμπρου σοσιαλιστικού μέλλοντος, βρήκε το αντίδοτο στην κρίση με την κατάργηση του μνημονίου και των δανειστικών υποχρεώσεων «με ένα νόμο και ένα άρθρο» και οδήγησε την χώρα, εν μέσω παραληρηματικού ενθουσιασμού των οπαδών του, αλλά και στρατιάς αφελών, σ’ ένα εσπευσμένο και ακατανόητου περιεχομένου δημοψήφισμα, με το οποίο διαλαλούσε την σωτηρία της χώρας και την ανατροπή του κατεστημένου των Βρυξελλών. Αλλά, όταν ήλθε η ώρα, όπου τέθηκε εν κινδύνω η εξουσία, στην οποία είχαν στρογγυλοκαθίσει, χάρη στην ευπιστία, αν όχι στην ευήθεια, μιας μεγάλης μερίδας «κακομαθημένων» αστών, ο Τσίπρας και οι νεοσταλινικοί «σύντροφοί» του, τότε ο «αντισυστημισμός» τους μετατράπηκε σε αγωνία πολιτικής επιβίωσης, μέσα στο διαρκώς απαξιούμενο και λοιδορούμενο «σύστημα», για την προστασία του οποίου επινοήθηκαν τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα, το σκάνδαλο «Νοβάρτις» και «η στραβή» στο Μάτι, διανθισμένα με την αριστερότροπη «καπατσοσύνη» του Παππά και την βλοσυρή χυδαιότητα του αδίστακτου λεβεντόμαγκα Πολάκη…
Ως ηγερία του «αντισυστημισμού» εμφανίζεται και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Γεννημένη στο άνετο αστικό περιβάλλον του μεγαλοδικηγόρου πατέρα της, πρώην ηγέτη του Συνασπισμού (19 Δεκεμβρίου 1993 - 12 Δεκεμβρίου 2004), μεγάλωσε με τα «νάματα» της «ανανεωτικής» Αριστεράς και συμπλήρωσε τη νομική της συγκρότηση στην Σορβόννη και στο Κολούμπια, προφανώς για να επιβεβαιώσει το περιθώριο που βασανίζει την σκέψη της και την κληρονομημένη αγωνιστικότητά της, ώστε πλήρης εφοδίων, να υπηρετήσει ευδοκίμως και επωφελώς το δικηγορικό λειτούργημα, αλλά και να ενώσει τις τύχες της με τον «ριζοσπαστισμό» του Τσίπρα. Η εξάμηνη θητεία της ως προέδρου της Βουλής ανέδειξε τα λαμπρά προσόντα της, αλλά και την αταλάντευτη αποφασιστικότητά της έναντι του «συστήματος», αφού στα χέρια της και κυρίως στον ακατάβλητο και «σαρωτικό», για την ψυχική ισορροπία των συναδέλφων της, λόγο της, ο κανονισμός της Βουλής και η δεοντολογία του νομοθετικού σώματος έφθασαν στο απόγειο της εγωκεντρικής ερμηνείας και εφαρμογής τους. Μετά την «Kolotumba» του Τσίπρα, διεχώρισε τη θέση της από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαίωσε το βαθύτατα «λαϊκό» της προφίλ με την πλήρως αποτυχημένη «Λαϊκή Ενότητα» του Λαφαζάνη και βρήκε, τελικά, δόξης πεδίο λαμπρό με την ίδρυση της «Πλεύσης Ελευθερίας», ένα κόμμα που έμελλε να γίνει μονοπρόσωπο προπύργιο του άκρατου και ανένδοτου «αντισυστημισμού»! Ένα κόμμα που διακρίνεται για την ανυπαρξία και την αφωνία του συνόλου των στελεχών του, έτσι ώστε η μοναδική και ακατάβλητη Ζωή να μπορεί άνετα και απρόσκοπτα να κάνει, στην κυριολεξία, ό,τι θέλει: να επιβάλει ως βουλευτή ακόμη και τον σύντροφό της, να προτείνει ως υποψήφιο πρόεδρο της Δημοκρατίας τον πατέρα της, να μετατρέπει το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών σε εφαλτήριο της δημοσκοπικής της έκρηξης, πάντοτε οργισμένη και αγανακτισμένη, περισσότερο και από τους συγγενείς των θυμάτων, να σφυροκοπά ακατάπαυστα με την πολυλογία της, να προσβάλλει τους πάντες χωρίς μέτρο και ντροπή, να παίζει με τα νεύρα των συναδέλφων της και, γενικά, να αξιοποιεί προς όφελος της τα πλεονεκτήματα, την ανοχή και την αντοχή του «συστήματος», το οποίο, πάντως, εξακολουθεί να μισεί, με παλαιοκομματική εμμονή, περισσότερο και από τον Τσίπρα!...
«Αντισυστημικοί» δηλώνουν και οι πάσης φύσεως και προέλευσης θιασώτες του «γκέτο» των Εξαρχείων, των καταλήψεων και του πανεπιστημιακού ασύλου. Εμπλεοι αδούλωτου επαναστατικού πνεύματος και ακόρεστου μίσους κατά του «κατεστημένου», προσφεύγουν, χωρίς ιδεολογικές αναστολές, στα δικαιώματα που αυτό τους προσφέρει, όταν η Δικαιοσύνη επιληφθεί των δραστηριοτήτων τους, οπότε η αναζήτηση προστασίας, με την επίκληση των νόμων και των «παραθύρων» του συστήματος, αναδεικνύει το ψυχικό τους μεγαλείο και την ευελιξία της αγωνιστικότητάς τους!...
Φανατικά «αντισυστημική» δηλώνει, όπου βρεθεί, όπου σταθεί και όπου τραγουδήσει και η Νατάσα Μποφίλιου! Με τα α λά Μέριλιν μαλλιά της, τα φρεσκοβαμμένα νύχια, τις τουαλέτες, που, αναμφίβολα, αποπνέουν βαθύ πόνο και αδιάκοπη θλίψη για κάθε απόβλητο και αναξιοπαθούντα της κακούργας κοινωνίας, «τσακίζει» αδιάκοπα, με τα μελιστάλακτα άσματά της, τον φασισμό και αποδεικνύει συνεχώς ότι ο αγώνας για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό θα ευδοκιμήσει μόνον όταν, επί τέλους, η λαοφιλής Νατάσα αποφασίσει να ανέβει «στο βουνό»!
Εξ ίσου «αντισυστημικός» και ο μεθυστικά ανδροπρεπής Βασίλης Μπισμπίκης! Έχοντας εγκαταλείψει, ως περιττή και άχρηστη την σχολική εκπαίδευση, που το «σύστημα» παρέχει, προφανώς για να αλλοιώσει το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, ο ασυγκράτητος γόης των γυναικείων φαντασιώσεων, ανδρώθηκε μέσα στον λαό και για χάρη του λαού, έτσι ώστε να φτάσει στο αποκορύφωμα της επαναστατικότητάς του, χορεύοντας μια κακόγουστη και ξεκάρφωτη ζεϊμπεκιά στην Επίδαυρο, έτσι για να την «σπάσει» σε όσους οπισθοδρομικούς νομίζουν ότι ο Σοφοκλής και η Αντιγόνη του απαιτούν σεβασμό, σοβαρότητα και υπευθυνότητα! Και επιβεβαίωσε τον «αντισυστημισμό» του με τις αφελείς δικαιολογίες που ψέλλισε, όταν εμφανίστηκε στην Δικαιοσύνη για να εξηγήσει, πώς κατόρθωσε και πήρε «σβάρνα» δέκα αυτοκίνητα με το φτωχαδιάρικο «Raptor», μέσα στο οποίο πνίγει τα βάσανά του και την αγωνία του, για την ταλαιπωρία που φορτώνει στους κραταιούς ώμους του το αδίστακτο «σύστημα»!...
Ολοφάνερα «αντισυστημικοί» είναι και οι Free Palestine, που αποφάσισαν να μεταφέρουν, δια θαλάσσης, στην Γάζα τον ξεδιάντροπο αντισημιτισμό τους. Με επί κεφαλής την ακατάβλητη «βουλεύτρια» της εξαφανισμένης Νέας Αριστεράς Πέτη Πέρκα και τον πανταχού παρόντα εθνικό μας διασώστη Ιάσωνα Αποστολόπουλο, οι γενναίοι θαλασσοπόροι, επιβιβάστηκαν σε ιστιοπλοϊκό αγνώστου ιδιοκτησίας και χρηματοδότησης, αλλά σίγουρα με «αντικαπιταλιστικό» αέρα στα πανιά του, παρέκαμψαν την Κύπρο, που δεν τυγχάνει τους δικού τους επαναστατικού και ανατρεπτικού ενδιαφέροντος και επιχείρησαν να διασπάσουν την ισραηλινή ακτοφυλακή, που, όμως, δεν μοιάζει να συγκινείται από την ανοησία και την υποκρισία κακομαθημένων αλληλέγγυων! Θέλοντας να πάρουν λίγη δόξα από την Γκρέτα Τούνμπεργκ, το αγέλαστο κοριτσάκι, που δεν μεγαλώνει ποτέ, αλλά ζει συναρπαστικά, χάρη στον πολύπλευρο δικαιωματισμό, που αφειδώς προσφέρει στους ανά την υφήλιο ηλιθίους, βρέθηκαν μπουζουριασμένοι μαζί της, σε καθόλου άνετες, για την καλομαθημένη κορμοστασιά τους, συνθήκες, οπότε και θυμήθηκαν την κυβέρνηση! Από αυτή την κυβέρνηση, την οποία περιφρονούν και βρίζουν καθημερινά, με κάθε νοσηρή επινόηση της αφυδατωμένης σκέψης τους, «απαίτησαν» να τους απελευθερώσει από τα ισραηλινά δεσμά και να τους φέρει πίσω, για να συνεχίσουν, σε άλλα μετερίζια, τον αντισυστημισμό τους! Καλός ο αγώνας για την Χαμάς, καλή και η παλαιστινιακή σημαία, ιδίως όταν ξεδιπλώνονται στην ασφαλή πλατεία Συντάγματος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι «αγωνιστές» πρέπει και να υποφέρουν για τους αγώνες τους!...
Το βασικό πρόβλημα όλων αυτών των «αντισυστημικών», που γεννιούνται στα θερμοκήπια της ιδεολογικά αποξηραμένης Αριστεράς, αλλά, εσχάτως, ανθίζουν και μεταξύ των συνωμοσιολόγων και των φαντασιόπληκτων της ακροδεξιάς, προκύπτει από το γεγονός ότι εκλαμβάνουν την ιδεολογική τους πενία και την πολιτική τους ανεπάρκεια ως αποτέλεσμα ενός «συστήματος» που περικλείει την θεσμική κυριαρχία των «ελίτ», την διαμόρφωση αυταρχικών μηχανισμών εξουσιαστικού ελέγχου και κατασταλτικής επιβολής, την υποταγή του κράτους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών, την περιφρόνηση και καταπάτηση των δικαιωμάτων του «λαού» και την απόρριψη οποιασδήποτε προοπτικής βελτίωσης της θέσης των «αδικημένων» της κοινωνίας…
Οι διακατεχόμενοι από αυτές τις βεβαιότητες, αισθάνονται αποκλεισμένοι από την άσκηση της εξουσίας, περιφρονούν τους θεσμούς, αρνούνται να υπακούσουν στην «αστική» νομιμότητα, θεωρούν ότι οι «ισχυροί», οι «πλούσιοι» και οι «νεοφιλελεύθεροι» συγκροτούν έναν στυγνό μηχανισμό στήριξης της «αντιλαϊκής» κυβέρνησης και, γι’ αυτό, αντιδρούν θορυβωδώς σε οποιαδήποτε κυβερνητική επιλογή, καθώς, πίσω από αυτή, διακρίνουν την διαρκή προσπάθεια κατάπνιξης των δικαιωμάτων τους και την μόνιμη διάθεση της «εξουσίας» να τους κρατήσει στο περιθώριο και στην ανέχεια….
Όμως, παρά την σφοδρή και ανένδοτη αντισυστημική τους στάση, είναι πάντοτε έτοιμοι να εκμεταλλευθούν τις δυνατότητες και τις ευκολίες του συστήματος, να επωφεληθούν της επιείκειας και της μεγαθυμίας του κράτους, που μισούν βαθύτατα, χωρίς όμως να αρνούνται τα πλεονεκτήματά του και να διαλαλούν τον άκρατο «αντισυστημισμό» τους, έστω και αν δεν είναι όλοι αποφασισμένοι να θυσιάσουν την καλοπέρασή τους και να «ανέβουν στο βουνό», όπως η παθιασμένη και ασυγκράτητη αγωνίστρια Μποφίλιου!...
Με απλά λόγια, οι υπερηφάνως αυτοαποκαλούμενοι «αντισυστημικοί» είναι τόσο γερά προσδεδεμένοι στο σύστημα, το οποίο μισούν, απειλούν, αλλά και ποικιλοτρόπως εκμεταλλεύονται, ώστε είναι απολύτως βέβαιον ότι, δεν μπορούν να ζήσουν ούτε στιγμή μακριά του και χωρίς αυτό!...