Μετά απο πολλά χρόνια εμπειρίας σε δημόσιες ομιλίες εδώ και στο εξωτερικό έχω καταλήξει σε διάφορα συμπεράσματα σχετικά με τον τρόπο παρουσίασής τους. Κάτι που χαρακτηρίζει τη διαφορά ανάμεσα στις δημόσιες ομιλίες σε ηπειρωτική ευρώπη και στον αγγλοσαξωνικό κόσμο είναι η σοβαροφάνεια της στάσης του ομιλητού στην πρώτη και η γενική βαρεμάρα του τρόπου εκφρασής του. Αντίθετα, στις αγγλοσαξωνικές χώρες, επιτυχημένοι ομιλητές είναι εκείνοι που διανθίζουν τον δημόσιο λόγο τους με χιούμορ και ζωντάνια. Κοντολογής, οι εντυπωσιακοί δημόσιοι λόγοι δεν εξαρτώνται μόνο από το ουσιαστικό περιεχόμενο μιάς ομιλίας αλλά κυρίως από τον τρόπο παρουσίασής τους.
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Το βασικο σημείο τεχνικής για μια τέτοια ομιλία είναι ο τρόπος που αυτή ξεκινά. Ο ομιλητής συνήθως παρασύρεται απο την ησυχία που επικρατεί στο ακροατήριο. Στην ουσία ομως επικρατεί οχλαγωγία αν μπορούσαν να ακουσθούν δυνατά οι σκέψεις των παρισταμένων. "Αυτός", όπως μου είχε πει κάποτε ο καθηγητής μου Marshalla McLuhan, "είναι ο εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπής". Η επιτυχία του ομιλητή είναι πως να τον καθυποτάξει και να επιβάλει στο ακροατήριο σιωπή σκέψεων και απόλυτη προσοχή στα λόγια του. Κι' αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την χρήση, αυτοσαρκαστικού αν είναι δυνατόν, χιούμορ στο ξεκίνημα της ομιλίας. Κσι μάλιστα τρία , αν γίνεται, συνεχόμενα χιουμοριστικά σχόλια στο αρχικό άνοιγμα του λόγου. Το πρώτο ξαφνιαζει, το δεύτερο τραβά την προσοχή, το τρίτο επιβάλλει ενδιαφέρον και παρακολούθηση. Μετά ο ομιλητής αναπτύσσει τις θέσεις του - με το ακροατήριο πλέον μαγνητισμένο.
Καλό είναι επισης στο κλείσιμο της ομιλίσς να υπάρξει κάποια χιουμοριστικη αναφορά, ώστε το τελικό συμπέρασμα να εντυπωθεί στο μυαλο του κοινού με κάτι ευχάριστο - που θα μείνει μαζί του για κάποιο διάστημα μευά το πέρας της ομιλίας και την απομάκρυνση των ακροατών.