Σε αυτή τη χώρα, αποφεύγουμε πάντα να προχωρήσουμε σε μεγάλες θεσμικές αλλαγές. Αρκεί να αναλογιστούμε μόνο τι σούσουρο έγινε, ακόμα και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου (με αρμόδιο υπουργό τον Αναστάση Πεπονή) θέσπισε το ΑΣΕΠ, καθιερώνοντας έτσι ένα τίμιο και αξιοκρατικό σύστημα προσλήψεων στον δημόσιο τομέα ή όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με τη «Διαύγεια» επέβαλλε την απόλυτη διαφάνεια στο κεντρικό κράτος και στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.
Να θυμηθούμε, επίσης, τι συνέβη όταν οι ίδιοι οι νομοθέτες, έχαναν τα προνόμια τους. Με τη γενναία Συνταγματική αναθεώρηση του 2001 είχε θεσπιστεί το επαγγελματικό ασυμβίβαστο των βουλευτών. Και τότε, πήγε να γκρεμιστεί όχι μόνο η πλατεία Συντάγματος και το κέντρο της Αθήνας, αλλά ολόκληρη η χώρα. Βρέθηκαν βουλευτές που, αγνοώντας την επιλογή των πολιτών προς το πρόσωπο τους, παρέδωσαν ασυζητητί την έδρα για να κάνουν ότι έκαναν πριν αποκτήσουν το… πάρεργο! Διότι, πραγματικά έτσι έβλεπαν την εκπροσώπηση του λαού, αφού ενήργησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κάποιοι δε, όταν ήρθη το επίμαχο ασυμβίβαστο επαναδιεκδίκησαν την είσοδό τους στη Βουλή και το παράδοξο είναι ότι την πέτυχαν!
Από το 2001 κι έπειτα έγιναν άλλες δύο αναθεωρήσεις του Συντάγματος και πάρα πολλοί νόμοι άλλαξαν αλλά κανένας από τους έχοντες δικαίωμα εισήγησης, δεν τόλμησε να προχωρήσει στην κατάθεση προτάσεων που θα σηματοδοτούσαν μια νέα μεγάλη αλλαγή: Όριο θητειών των αιρετών τόσο στη Βουλή και στην Αυτοδιοίκηση, όσο και στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις!
Τώρα, με τη ροή των γεγονότων και βαδίζοντας όχι μόνο σε εθνικές αλλά και σε δημοτικές-περιφερειακές εκλογές, βλέπουμε την ανακύκλωση πάνω-κάτω των ίδιων προσώπων ή και σε κάποιες περιπτώσεις την αντικατάσταση τους στα ψηφοδέλτια από πρόσωπα του στενού συγγενικού τους περιβάλλοντος, συνήθως γιους ή θυγατέρες.
Δεν θα ήταν προτιμότερο να καθιερωθεί όριο τριών π.χ. συνολικά και συνεχόμενων θητειών, με τη συμπλήρωση μόλις δύο σε θέσεις ευθύνης; Δηλαδή, με τα σημερινά δεδομένα να έχει τη δυνατότητα κάποιο πρόσωπο να κάνει τρεις συνεχόμενες θητείες ως βουλευτής ή δημοτικός σύμβουλος ή μέλος της διοίκησης β’ βάθμιας ή γ’ βάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης και δύο ως πρωθυπουργός, υπουργός, υφυπουργός, αντιδήμαρχος, πρόεδρος δημοτικής επιχείρησης ή πρόεδρος των προαναφερθέντων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Μια τέτοια εξέλιξη, ακόμα και με μεγαλύτερο όριο θητειών (π.χ. σε τεσσάρων και τριών, αντιστοίχως) ή με χρονικό ορίζοντα, δώδεκα, δεκαπέντε, δεκαέξι ή έστω και είκοσι ετών στα προαναφερθέντα αξιώματα, θα τόνωνε και θα ανανέωνε τους θεσμούς, παραμερίζοντας προσωποκεντρικές πολιτικές.
Στην Ελλάδα σήμερα όριο (δύο θητειών) θητειών έχει –και σωστά- μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος, όμως, στο κάτω-κάτω της γραφής έχει περιορισμένα καθήκοντα και δεν ασκεί εξουσία. Όριο είχε μπει και στη θητεία των αιρετών νομαρχών (επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, με υπουργό τον Άκη Τσοχατζόπουλο) αλλά ο Προκόπης Παυλόπουλος και η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή το κατήργησαν…
Με αριθμητικό (χρονικό ή μη) όριο θητειών θα σπάσει το κατεστημένο και θα τονωθεί η λειτουργία των αξιωμάτων και των διαδικασιών, πάσης μορφής!
*Ο Λάζαρος Λασκαρίδης είναι δημοσιογράφος, επικεφαλής δημοτικής παράταξης «ΤΩΡΑ Καλλιθέα», αντιδήμαρχος Πολιτισμού και ΚΕΠ