Με αφορμή το πολύ εύστοχο αλλά και τολμηρό θα έλεγα άρθρο του Δημήτρη Ευθυμάκη στο protagon μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να καταθέσω και εγώ τη δική μου εμπειρία ως μη δεξιός στη Νέα Δημοκρατία.
Πέρασαν ήδη έξι χρόνια από την επιλογή μου στα πρώτα 15 στελέχη του μητρώου στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, μιας θεωρητικά πολύ πρωτοποριακής ιδέας του νεοεκλεγμένο τότε προέδρου της συντηρητικής παράταξης Κυριάκου Μητσοτάκη και της προβολής που μου επιφύλαξαν πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης αφού το γεγονός και μόνο ότι ήμουν αγρότης από την επαρχία, πατέρας ΑΜΕΑ και πολύγλωσσος, ήταν κάπως ξεχωριστό και αρκετά πιασιάρικο θέμα.
Το εγχείρημα του μητρώου δεν πήγε καλά. Ελάχιστοι κατάλαβαν τη σημασία του, οι περισσότεροι το χλεύασαν και το πολέμησαν, ενώ η κουτοπονηριά πολλών που ενταχθήκαμε ήταν τόσο έκδηλη που προκαλούσε γέλιο. Το κόμμα ήταν και παραμένει αλλού, ακόμα και η ίδια η ηγεσία του απαξίωσε τόσο που έμειναν πολλά ...ραμμένα κουστούμια στην ντουλάπα!
Ο αρχικός μου ενθουσιασμός έδωσε γρήγορα τη θέση του στον προβληματισμό και στην στεναχώρια, αργότερα στην άρνηση ακόμα και στο θυμό και σήμερα κάμποσα χρόνια μετά, την πλήρη απογοήτευση και αποστασιοποίηση.
Ο τεράστιος προσωπικός πόλεμος που δέχτηκα, η χλεύη, ο φθόνος και η χολή από σχεδόν το σύνολο του τοπικού πολιτικού δεξιού κατεστημένου, επειδή ακριβώς δεν ήμουν δικός τους δεν ξεπερνιέται ποτέ.
Δεν γράφω αυτό το άρθρο για να κλαφτώ, το έχω κάνει αρκετές φορές εξάλλου στο παρελθόν.
Το γράφω για να επιβεβαιώσω το πόσο δίκιο έχει ο αρθρογράφος του protagon που μιλάει για μία σημαντική κατηγορία νεοδημοκρατών η οποία απεχθάνεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη και οτιδήποτε μη δεξιό έφερε στο κόμμα.
Όντας πριν από χρόνια μία τις επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη στο νομό, έζησα στο πετσί μου την απαξίωση προς το πρόσωπό του.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα στη μία και μοναδική εκδήλωση της νομαρχιακής επιτροπής που πήγα, παρόντων δεκάδων βουλευτών υπουργών αιρετών κ.α., στην παρουσίαση ενός βίντεο με την ιστορία της Νέας Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χειροκροτήθηκε καθόλου, σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το νεότερο, αλλά και άλλους αρχηγούς του κόμματος. Εξάλλου εδώ στα βόρεια τον ψήφισαν πολύ λίγοι αναλογικά την πρώτη Κυριακή, ενώ την δεύτερη λίγο περισσότεροι με βαριά καρδιά λόγω εντολής... Τζιτζικωστα!
Τα χρόνια πέρασαν, από τότε ο Κυριάκος εδραιώθηκε στο πολιτικό κατεστημένο, πολλοί από αυτούς αναγκάστηκαν να τον αποδεχτούν ή στην πορεία να δρέψουν τους καρπούς της εκλογικής του επιτυχίας, (βλ. διορισμοί, τακτοποιήσεις ή εξυπηρετήσεις) στο βάθος όμως του μυαλού τους περιμένουν την ώρα και τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει το πρώτο στραβοπάτημα, κι η γνήσια λαϊκή δεξιά ψυχή θα ξαναεπικρατήσει στο κόμμα. Τότε θα νοιώσουν πραγματικά ελεύθεροι!
Και φευ, αυτό φαίνεται να αργεί πολύ. Τόσο που τα νεύρα τους δεν αντέχουν πια...