Αμφιβάλω κατά πόσον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ο ισχυρισμός ότι, εμείς και οι γείτονες μας Ιταλοί, είμαστε «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα». Δείτε μια μικρή διαφορά, που όμως λέει πολλά για το πώς αντιμετωπίζουμε τη ληστεία των καταναλωτών εμείς και πως την αντιμετωπίζουν στην Ιταλία. Πως αντιδρούν εκεί οι καταναλωτές απέναντι στο φαινόμενο της αισχροκέρδειας, στις αδικαιολόγητες ανατιμήσεις, αλλά και πως αντιδρούν, εξοπλισμένοι με την ανάλογη νομοθεσία, οι μηχανισμοί προστασίας των καταναλωτών.
Γράφει ο Γιώργης Μασσαβέτας
Για όποιον Έλληνα διάβασε αυτή την είδηση, προφανώς θα θεωρήθηκε… κουφό, το να επιβάλλεται πρόστιμο επειδή ένας εσπρέσο χρεώθηκε προς δύο ευρώ. Διότι εμείς τον πληρώνουμε πολύ ακριβότερα. Από 2,5 έως τέσσερα ευρώ, τον μονό. Αν δε τολμήστε να τον πιείτε σε κάποιο από τα «in» στέκια, θα πληρώσετε ακόμη περισσότερο. Αλλά, για τα ιταλικά δεδομένα, τα δυο ευρώ συνιστούν… ληστεία. Διότι η «κανονική» τιμή ενός εσπρέσο είναι μόλις ένα ευρώ, στα δε πολυτελέστερα καφέ, άντε να φτάνει στο 1,5.
Μη με ρωτήσετε πως μπορούν και επιβιώνουν οι καφετέριες και τα μπαράκια, στη γειτονική χώρα, χρεώνοντας μόνο ένα ευρώ τον αγαπημένο τους καφέ και γιατί εδώ, οι αντίστοιχες επιχειρήσεις, μας φοράνε καπέλα με διπλάσιο, τριπλάσιο, πολλαπλάσιο πλατύγυρο. Εισαγόμενος, από χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι ο καφές και εκεί και εδώ. Οι δε αμοιβές του προσωπικού μάλλον είναι καλύτερες στην Ιταλία, από όσο στην χώρα μας. Απλώς, εδώ, φαίνεται ότι έχουμε περισσότερους «έξυπνους» επιχειρηματίες.
Και επειδή πια το πρόβλημα με τις συνεχείς ανατιμήσεις, δεν αφορά, στον τόπο μας μόνο τον καφέ, αλλά έχει πάρει σβάρνα, όλα τα αγαθά, από το ψωμί ως το λάδι και από τα καύσιμα ως το ηλεκτρικό, ζητείται υπουργός, κ. Γεωργιάδη, ικανός και αποφασισμένος να επιβάλει νομοθεσία ικανή να προστατεύει αποτελεσματικώς τους καταναλωτές.