Οι ψυχές που χάθηκαν τόσο στην Μάνδρα όσο και στο Μάτι Αττικής είναι βέβαιο ότι θα θλίβουν όσους τους αγάπησαν για το υπόλοιπο της ζωής τους και βεβαίως θα απασχολούν την Ελληνική Δικαιοσύνη για την επόμενη τουλάχιστο δεκαετία.
Ο τραγικός χαμός όλων αυτών των ανθρώπων [πάνω από 110 άνθρωποι] φανέρωσε όχι μόνον την πρωτόγνωρη προχειρότητα της κρατικής μηχανής και την ασυνεννοησία μεταξύ αιρετών και αρμοδίων αλλά και το γεγονός ότι οι διαδικασίες υλοποίησης αντιπλημμυρικών έργων όσο και των έργων πυροπροστασίας πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι σύντομες.
Του Δημήτριου Λ & Π Λαμπράκη
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και η πόλη μας που μετά τριάμισο χρόνια από την πλημμύρα του ποταμού Αράχθου που κινδύνεψαν ανθρώποι και καταστράφηκαν περιουσίες και ενώ η Δημοτική αρχή τα πάντα έχει επισημάνει ακόμη δεν έχει εκτελεσθεί το παραμικρό αποτελεσματικό έργο ενώ και παρά τις συνεχείς υποδείξεις και της Δασικής και της Πυροσβεστικής υπηρεσίας δεν υφίστανται ικανές, κατά περίπτωση, αντιπυρικές ζώνες με αποτέλεσμα ο κίνδυνος για ανθρώπους και πράγματα να είναι δεδομένος και ζωντανός.
Και εάν μάλιστα δεν είναι ψεύτης ο Ευρωβουλευτής κ. Μαριάς και μπορούσε η Ελλάδα να είχε αξιοποιήσει το νέο νομοθετικό πλαίσιο που της έδινε το δικαίωμα να διαχειριστεί 750.000.000 € για να προετοιμάσει αντιπλημμυρικά & έργα αντιπυρικής προστασίας τότε θα πρέπει ο εκλεγμένος ή διορισμένος της Κυβέρνησης αυτής να σκεφθεί επιτέλους πολύ σοβαρά το ερώτημα: «Κάτι πρέπει να γίνει” ή «κάτι πρέπει να κάνω”;
Διότι να είσαι πολιτικός [και άνθρωπος βεβαίως] σημαίνει να νιώθεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για όλα γύρω σου ά λ λ ω ς το κράτος που ολιγωρεί θα επιβάλλει στον κάθε πλημμυροπαθή ή πυροπαθή να αναλάβει αυτός την ευθύνη για ότι, ανυπαίτια, του συνέβηκε και να αναρωτιέται ανυπεράσπιστος: Αραγες ήταν «Δικό μου λάθος – «Mea culpa».
*Δικηγόρος Αρτας