Η προσπάθεια των απολιθωμάτων του μαρξισμού να μαφιοποιήσουν την εκπαίδευση, έχει μακρινές ρίζες, στην εποχή του Δ. Κλάδη, πρασινοφρουρού του υπουργείου Παιδείας.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το σύστημα δεν είναι καινούργιο. Έχει παρελθόν –και μάλιστα «ένδοξο». Ο εκβαρβαρισμός του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι το σήμα κατατεθέν της μεταπολιτευτικής εποχής και η φιλοσοφία του ανάγεται στην εφαρμογή «μαρξιστικών συνταγών» από ανθρώπους που παρεμπιπτόντως έχουν ακούσει ή διαβάσει κάποια τσιτάτα του Γερμανού φιλοσόφου.
Την ώρα λοιπόν που η κυβέρνηση Συριζανέλ, δια του υπουργού Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου, θέλει να παραδώσει τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας στους μαφιόζους των Εξαρχείων, στους εκπροσώπους του Ρουβίκωνα και στους αγράμματους της «προόδου», υπενθυμίζουμε ότι το ίδιο ακριβώς είχε επιχειρηθεί και το 1986!
Πριν 31 χρόνια, επί υπουργίας Αντώνη Τρίτση, ο τότε γενικός γραμματέας Παιδείας Δ. Κλάδης με εγκύκλιό του που «ερμήνευε» τον τότε νόμο 1268, προς τους εγκάθετους των ΕΔΠ, ζητούσε να δημιουργηθούν στα ΑΕΙ καταστάσεις Α και Β «προκειμένου να αξιοποιηθεί το δυναμικό εμπιστοσύνης του υπουργείου στις δραστηριότητες του υπουργείου Παιδείας». Ανέφερε η εγκύκλιος: Η κατάσταση Α θα περιλαμβάνει το σύνολο των κομματικών μας μελών από το πανεπιστήμιο.
Η κατάσταση Β θα περιλαμβάνει επιλεκτικά εκείνους μόνον τους φίλους και τις επιρροές μας από το πανεπιστήμιο οι οποίοι μπορούν να αξιοποιηθούν σε δραστηριότητες όπως αυτές που περιγράφονται στο σημείο 3 παρακάτω.
Ακολουθούσε έτσι ένα ολόκληρο κατεβατό στην προαναφερόμενη εγκύκλιο, την οποία είχαν καταγγείλει στις 2 Οκτωβρίου 1986 στην Βουλή οι τότε βουλευτές της ΝΔ κ.κ. Γιάννης Παλαιοκρασάς και Γιώργος Σουφλιάς.
Απαντώντας στην ερώτηση των δύο βουλευτών, ο υπουργός Αντώνης Τρίτσης δήλωνε «άγνοια ύπαρξης παρόμοιου υπηρεσιακού εγγράφου» –απάντηση που ο καθένας μπορούσε να ερμηνεύσει όπως ήθελε.
Λίγο καιρό αργότερα, ο υπουργός αποχωρούσε από το υπουργείο, του οποίου η κατάληψη από τον πρασινοφρουρισμό γινόταν πιο άνετη και αποτελεσματικότερη.
Όσο για τα αποτελέσματα της κομματικοποίησης, τα βλέπουμε καθημερινά. Με απάθεια, όμως, καθ’ όσον η γνώση ως πρώτη ύλη στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά συμπαθής είναι. Εξ ου και τα χάλια μας.