Η Μεγάλη Παραίτηση… η Μεγάλη Παραίτηση… η Μεγάλη Συνειδητοποίηση… Όπως κι αν την ονομάζατε, η πανδημία προανήγγειλε μια σεισμική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί εργαζόμενοι έβλεπαν και προσέγγιζαν την εργασία και τη σταδιοδρομία τους.
Αντί να προσκολλώνται σε μια θέση εργασίας για μια ζωή, εκατομμύρια εργαζόμενοι αποφάσισαν να παραιτηθούν, χωρίς να τους προσφερθεί νέα θέση εργασίας ή έστω ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για το μέλλον τους, και να δουν τι θα γίνει στη συνέχεια.
Αυτό που ακολούθησε ήταν οικονομική αστάθεια, ο πληθωρισμός που έσπασε ρεκόρ και οι μαζικές απολύσεις (ιδίως στον τομέα της τεχνολογίας), πράγμα που σήμαινε ότι η εύρεση εργασίας έγινε πιο επιτακτική από ποτέ.
Τέσσερα χρόνια μετά από τις καλές μέρες της αφθονίας των θέσεων εργασίας -τον Ιούλιο, ο αριθμός των κενών θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ μειώθηκε σε χαμηλό 3,5 ετών.
Η Μεγάλη Παραίτηση έχει δώσει τη θέση της στη λεγόμενη Μεγάλη Παραμονή, με τους εργαζόμενους που βασίζονται στη γνώση να παραμένουν πλέον για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στις τρέχουσες θέσεις εργασίας τους.
Έλλειψη εργαζομένων
Αν και αυτό μπορεί να μη φαίνεται λογικό εκ πρώτης όψεως, με 76 εκατομμύρια Baby Boomers να ετοιμάζονται να συνταξιοδοτηθούν, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν σημαντική έλλειψη εργαζομένων για τις επόμενες δεκαετίες.
«Θα ήταν δελεαστικό να σκεφτεί κανείς ότι η καταιγίδα έχει περάσει -με τη «Μεγάλη Παραίτηση» να έχει περάσει, η αγορά εργασίας θα επιστρέψει στις συνήθεις συνθήκες. Αλλά αυτή δεν ήταν η ίδια η καταιγίδα- ήταν μόνο ένας προάγγελος εκείνης που έρχεται», αναφέρει μια νέα έκθεση της Lightcast.
«Η συνταξιοδότηση των Baby Boomers είναι μια διαρθρωτική αλλαγή, όχι μια κυκλική, και η μείωση της συμμετοχής των νεότερων γενεών στο εργατικό δυναμικό θα είναι δύσκολο να αναστραφεί».
Επιπλέον, τα στοιχεία για τις αγγελίες θέσεων εργασίας δείχνουν ότι υπάρχει υψηλή ζήτηση σε πολλούς κρίσιμους κλάδους και ότι υπάρχει ήδη ζήτηση για περισσότερους εργαζόμενους, περισσότερους από όσους προβλέπεται να κερδίσουν οι ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με το The Hill.
Όλη η αύξηση του εργατικού δυναμικού από το 2019 μπορεί να αποδοθεί σε εργαζομένους που γεννήθηκαν στο εξωτερικό και παρόλο που ο πληθυσμός σε ηλικία εργασίας αναμένεται να αυξηθεί κατά 18,7 εκατομμύρια έως το 2032, η συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό αναμένεται να μειωθεί από 62,5% σήμερα σε 60,4%.
Το αποτέλεσμα; Οι ΗΠΑ θα έχουν περισσότερους ανθρώπους, αλλά λιγότεροι από αυτούς θα εργάζονται, και παρόλο που οι γυναίκες αποκτούν πτυχία και καλύπτουν διάφορους ρόλους στην υγειονομική περίθαλψη, αντιπροσωπεύουν μόνο το 2% περίπου των εργαζομένων σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενους τομείς όπως οι εργολάβοι, οι υδραυλικοί, οι Η/Μ και η συντήρηση αυτοκινήτων.
Τι κάνουμε από εδώ και πέρα
Αν και η έκθεση της Lightcast είναι ζοφερό ανάγνωσμα, προσφέρει επίσης αρκετές συστάσεις για να σταθεροποιηθεί το πλοίο.
Για αρχή, οι εργοδότες πρέπει να σταματήσουν να βλέπουν τους νεοπροσλαμβανόμενους ως πλήρως διαμορφωμένους εργαζόμενους με τις ακριβείς δεξιότητες και ικανότητες που αναζητούν. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη διαφορετικές δεξιότητες και προσόντα και τα ATS (συστήματα παρακολούθησης αιτούντων) δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται τόσο περιοριστικά.
Οι εργοδότες πρέπει επίσης να σκεφτούν τι προσφέρουν στους υπαλλήλους τους πέρα από τη μισθοδοσία, ιδίως στις γυναίκες πρώτης ηλικίας με παιδιά, οι οποίες τείνουν να εγκαταλείπουν το εργατικό δυναμικό σε υψηλότερο ποσοστό από τις γυναίκες που έχουν παρόμοια μόρφωση αλλά δεν έχουν παιδιά.
Οι αλλοδαποί εργαζόμενοι είναι επίσης ζωτικής σημασίας -18% των εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης έχουν γεννηθεί εκτός των ΗΠΑ- και ουσιαστικά κρατούν την οικονομία σε εγρήγορση.
Και ενώ θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η αυτοματοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης θα μπορούσε να είναι η λύση, στους τομείς που την χρειάζονται περισσότερο, απέχουμε πολύ από το να αντικαταστήσει μια νοσοκόμα ένα chatbot.