Είναι σχεδόν απίστευτη η εμμονή κάποιων στην επιλογή της μετανάστευσης σαν μέσου επίλυσης του δημογραφικού προβλήματος της Ευρώπης και της συνακόλουθης χαμηλής παραγωγικότητας της οικονομίας της, λόγω μείωσης του εργατικού της δυναμικού.
Τελευταία εμφανίζεται μιά καινούργια τάση που υποστηρίζει την «οργανωμένη» και ορισμένου χρόνου μετανάστευση σαν λύση στο ελλειμματικό παραγωγικό δυναμικό των ευρωπαϊκών χωρών.
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Με γκουρού αυτών των απόψεων τον Λαντ Πρίτσετ, πρώην ακαδημαϊκό στο Χάρβαρντ και την Οξφόρδη, ιδρυτή τώρα της οργάνωσης Labor Mibility Partnerships, η τάση είναι να βοηθηθούν και οι χώρες προέλευσης και εκείνες της υποδοχής εργαζομένων με την νέα πολιτική.
Η κυρίαρχη επιχειρηματολογία είναι πως έτσι και θα αντιμετωπισθούν οι όποιες ανησυχίες των γηγενών πληθυσμών από την μετανάστευση, εφ' όσον αυτή θα είναι συμφωνημένα μικρής διάρκειας, αλλά και θα ανακουφισθούν οι παραγωγικές δομές των ανεπτυγμένων χωρών από την εισροή καινούργιου εργατικού δυναμικού. Παράλληλα, θα ανακουφισθούν οικονομικά και κοινωνικά και οι χώρες προέλευσης των μεταναστών λόγω της εισροής χρημάτων, της εξόδου και απορρόφησης σε ξένες αγορές ενός ανήσυχου μέρους των νεώτερων κοινωνικών στρωμάτων αλλά και λόγω απόκτησης εργασιακής και τεχνολογικής εμπειρίας αυτών που θα επιστρέψουν.
Υπάρχουν όμως πολλές επιφυλάξεις για όλο αυτό το εργασιακό σχήμα. Κατ' αρχήν το επιχείρημα που σταθερά προβάλλει ο Πρίτσετ, πως τα σύνορα πριν από τα μέσα του 20ου αιώνα ήσαν πάντα ανοιχτά, δεν ευσταθεί. Από τα χρόνια της ύστερης Ρωμαικής Αυτοκρατορίας υπήρχε τεράστιο θέμα αντιμετώπισης - με αποκλεισμούς, συγκρούσεις η ενσωμάτωση - των βαρβαρικών φυλών που περιφερειακά την πίεζαν. Μέχρι που τελικά η αυτοκρατορία υπέκυψε στην εισβολή των Γότθων το 480μΧ, στην μάχη της Αδριανούπολης. Εξαιρετική είναι η σχετική εξιστόρηση αυτών των γεγονότων από τον περίφημο ιταλό ιστορικό Alessandro Barbero, στο βιβλίο του: "ΒΑΡΒΑΡΟΙ: Μετανάστες, Πρόσφυγες, Εκτοπισμένοι στη Ρωμαϊκή Ιστορία" (Historical Quest, 2021).
Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα αφορά στην προέλευση αυτών των μεταναστών. Η πλειοψηφία όσων εισέρχονται στις ΗΠΑ είναι από χώρες της Λατινικής Αμερικής, καθολικοί χριστιανοί στο θρήσκευμα και μαθημένοι σε κάποιο δυτικής κουλτούρας εργασιακό ήθος.
Αυτοί όμως που εισέρχονται στην Ευρώπη προέρχονται από την Ασία, την Μέση Ανατολή και την Αφρική. Και είναι βέβαια μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με ελάχιστη εργασιακή εμπειρία και νοοτροπία. Οι περισσότεροι από αυτούς συντηρούνται με κοινωνικά επιδόματα και σπάνια εντάσσονται σε ασφαλιστικά η φορολογικά σχήματα.
Ο Douglas Murrey στο βιβλίο του: «STRANGE DEATH OF EUROPE: Immigration, Identity snd Islam" 2018», εξηγεί σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο πως τα επιχειρήματα περί διάσωσης της παραγωγικότητας και των ασφαλιστικών συστημάτων από τις ροές των μουσουλμάνων μεταναστών είναι τελείως ανεδαφικά και ασύμφορα.
Εξυπακούεται λοιπόν πως η προσφυγή σε μουσουλμανικές μεταναστευτικές ροές δύσκολα θα δώσει λύση στο δημογραφικό, και πολύ περισσότερο, στο εργασιακό πρόβλημα της Ευρώπης. Μια συμφωνία με χώρες μη μουσουλμανικές (Ινδία, Λατ. Αμερική) πιθανότατα να προσέφερε κάποιες λύσεις. Δίχως κι' αυτές να είναι οι ιδανικές.