Το 2022, το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας σε όλους τους τομείς της οικονομίας, κατά μέσο όρο, υπολογίστηκε σε 30,5 ευρώ στην ΕΕ και 34,3 ευρώ στη ζώνη του ευρώ, έναντι 29,0 ευρώ και 32,8 ευρώ αντίστοιχα το 2021, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε σήμερα η Eurostat.
Το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας διαφέρει σημαντικά μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Το 2022, το χαμηλότερο ωριαίο κόστος εργασίας καταγράφεται στη Βουλγαρία (8,2 ευρώ) και τη Ρουμανία (9,5 ευρώ). Aκολουθούν η Ουγγαρία (10,7 ευρώ), η Κροατία (12,1 ευρώ), η Λετονία (12,2 ευρώ), η Πολωνία (12,5 ευρώ), η Λιθουανία (13,1 ευρώ), η Μάλτα (14 ευρώ) και η Ελλάδα (14,5 ευρώ).
Το υψηλότερο μέσο ωριαίο κόστος εργασίας καταγράφεται στο Λουξεμβούργο (50,7 ευρώ), τη Δανία (46,8 ευρώ) και το Βέλγιο ( 43,5 ευρώ), ενώ ακολουθούν η Γαλλία (40,8 ευρώ), η Ολλανδία (40,5 ευρώ), η Σουηδία (40,1 ευρώ) και η Γερμανία (39,5 ευρώ).
Οι δύο κύριες συνιστώσες του κόστους εργασίας είναι οι μισθοί και το μη μισθολογικό κόστος (π.χ. εργοδοτικές κοινωνικές εισφορές). Το μερίδιο του μη μισθολογικού κόστους στο συνολικό κόστος εργασίας για το σύνολο της οικονομίας ήταν 24,8% στην ΕΕ και 25,5% στη ζώνη του ευρώ. Τα χαμηλότερα μερίδια μη μισθολογικού κόστους καταγράφηκαν στη Λιθουανία (5,4%) και τη Ρουμανία (5,3%) και τα υψηλότερα στη Γαλλία (32,0%), τη Σουηδία (31,9%) και την Ιταλία (27,8%).
Το 2022, σε σύγκριση με το 2021, το ωριαίο κόστος εργασίας σε επίπεδο συνολικής οικονομίας, εκφρασμένο σε ευρώ, αυξήθηκε κατά 5% στην ΕΕ και κατά 4,7% στη ζώνη του ευρώ. Εντός της ζώνης του ευρώ, το ωριαίο κόστος εργασίας αυξήθηκε σε όλα τα κράτη μέλη. Οι μεγαλύτερες αυξήσεις καταγράφηκαν στη Λιθουανία (+13,3%), στην Ιρλανδία (+9,3%) και στην Εσθονία (+9,1%).
Για τις χώρες της ΕΕ εκτός της ζώνης του ευρώ, το ωριαίο κόστος εργασίας εκφρασμένο σε εθνικό νόμισμα αυξήθηκε το 2022 σε όλες τις χώρες, με τις μεγαλύτερες αυξήσεις να καταγράφονται στη Βουλγαρία (+15,3%), την Ουγγαρία (+13,9%), τη Ρουμανία (+12,2%) και Πολωνία (+11,7%). Αυξήθηκαν λιγότερο στη Δανία (+2,3%).
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι το 2022, οι περισσότερες χώρες της ΕΕ κατάργησαν σταδιακά τα μέτρα στήριξης που εισήχθησαν το 2020 και παρατάθηκαν το 2021 για να μετριάσουν τις επιπτώσεις της πανδημίας COVID-19 στις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους. Αποτελούνταν κυρίως από βραχυπρόθεσμες ρυθμίσεις εργασίας και προσωρινές απολύσεις που αποζημιώθηκαν πλήρως ή εν μέρει από τις κυβερνήσεις. Αυτά τα συστήματα καταγράφηκαν γενικά ως επιδοτήσεις (ή φορολογικές ελαφρύνσεις) με αρνητικό πρόσημο στη μη μισθολογική συνιστώσα του κόστους εργασίας. Ως εκ τούτου, η σταδιακή κατάργηση των προγραμμάτων στήριξης που σχετίζονται με τον COVID, συμβάλλει θετικά στην αύξηση του ωριαίου κόστους εργασίας.