Η είσοδος της Κάμαλα Χάρις στον εκλογικό στίβο άλλαξε αισθητά τα δεδομένα για τις εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ. Οχι τόσο επειδή η δημοτικότητά της χτυπά υψηλά ρεκόρ αποδοχής, όσο επειδή μετά τις αποκαρδιωτικές εμφανίσεις του Μπάιντεν οι Δημοκρατικοί έχουν αναθαρρήσει και προχώρησαν σε ένα ενθουσιώδες συνέδριο που απηχούσε κλίμα νίκης.
Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Τις τελευταίες εβδομάδες ο Τραμπ δείχνει μουδιασμένος και αμήχανος. Συνηθισμένος σε έναν αντίπαλο "του χεριού του" δεν δείχνει ακόμα έτοιμος να αναπροσαρμόσει την στρατηγική του και να κινηθεί αποτελεσματικά εναντίον της νέας του αντιπάλου.
Αυτό βέβαια δεν θα διαρκέσει για πολύ. Στη φάση αυτή των νέων προσαρμογών η Χάρις κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει το ευχάριστο γι' αυτήν νέο κλίμα. Γρήγορα όμως τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Σε ορισμένες οριακές εκλογικές περιφέρειες, που σε προεδρικές εκλογές σημαίνει Πολιτείες, η Χάρις πέρασε λίγο μπροστά. Ο Τραμπ όμως εξακολουθεί να προηγείται σταθερά στις μεσοδυτικές πολιτείες, στο νότο και σε περιοχές του βορρά. Εδώ θα παίξουν ρολο και οι υποψήφιοι αντιπρόεδροι.
Ο ρεπουμπλικάνος Βανς, που πολλά ΜΜΕ λατρεύουν να βαφτίζουν ακραίο υπερσυντηρητικό, πολλοί λησμονούν πως είναι συγγραφέας ενός τεράστιου μπεστ σελλερ ("HillBilly Elegy") που αφορά τις βασανιστικές ταλαιπωρίες νέων ανθρώπων των κεντρικών Ηνωμένων Πολιτειών, για να εξασφαλίσουν μιά αξιοπρεπή διαβίωση. Παρά τις παλιές τους αντιθέσεις, ο Τράμπ δεν τον διάλεξε τυχαία. Ποντάρει στη βαθειά του ενσυναίσθηση για τα προβλήματα και τις ανησυχίες της μέσης Αμερικής - πάνω από φυλετικές διαφορές η ταυτότητες φύλλου.
Για την ώρα τα πράγματα εκεί εξακολουθούν να είναι ρευστά. Σημασία δεν έχει προς τα που θα στραφούν μεγάλα αστικά κέντρα, όπως το Σικάγο, του Σιάτλ, το Πόρτλαντ, το Ντιτρόιτ, η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Να μην ξεχνάμε πως και η Χίλαρι Κλίντον εκεί είχε θριαμβεύσει.
Τι γίνεται όμως στη βαθειά Αμερική; Εκεί που αυξάνεται η απογοήτευση με τις αστικές ελίτ, η οργή με την αποβιομηχάνιση (rust belt) και η αποξένωση από την ταυτοτική πολιτική των Δημοκρατικών και την μονομανία με την κουλτούρα της αφύπνισης (woke culture) και την παρακμιακή λογική της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας. Ολα θα κριθούν από την τελική στρατηγική που θα υιοθετήσει ο Τραμπ για να αντιμετωπίσει την Χάρις. Αν συνεχίζει να την αντιμετωπίζει σαν μια μικρογραφία του Μπάιντεν, μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεων. Αν αλλάξει πολιτική κατεύθυνση, είναι πιθανόν να βρεθεί πολύ κοντά στην επιτυχία.