Η εξέλιξη της ειδικότερης συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης για την έναρξη ερευνών για υδρογονάνθρακες στην θαλάσσια περιοχή που η Τουρκία προβάλει διεκδικήσεις δεν ήταν αναπάντεχη. Επίσης δεν ήταν, ανέκαθεν τουλάχιστον, αναπότρεπτη.
Τον Αύγουστο του 2014 η Βουλή της Λιβύης είχε πραξικοπηματικά διωχθεί από την Τρίπολη μετά τις εκλογές του Ιουλίου και την (εκλογική) ήττα των αντιπάλων της και της «Λιβυκής Αυγής». Την περίοδο εκείνη, διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης δεν ήταν αυτή της ελεγχόμενης από παραστρατιωτικούς και ισλαμιστές Τρίπολης, αλλά η κυβέρνηση της Βεγγάζης. Με ψήφο εμπιστοσύνης μάλιστα της, ίδιας με τη σημερινή, Λιβυκής Βουλής, που είχε καταφύγει στη Μπέιντα.
Την συγκεκριμένη περίοδο, πέντε περίπου χρόνια πριν το περίφημο «Τουρκολιβυκό Μνημόνιο του Νοεμβρίου 2019» προέκυψε για τη χώρα μας μια αναπάντεχη και μοναδική ευκαιρία. Ειδικότερα, προέκυψε παράθυρο συμφωνίας μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Λιβύης για τον καθορισμό της ΑΟΖ κάθε χώρας, με επίλυση του εκκρεμούς, μέχρι τότε, «ακανθώδους» ζητήματος της γραμμής υπολογισμού της ΑΟΖ. Η διαφωνία αυτή, η οποία για λόγους που δεν αφορούν το παρόν δεν κατέστη δυνατό να επιλυθεί μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου και Μουαμάρ Καντάφι, εστιαζόταν στον «κλειστό», κατά Καντάφι και «ανοιχτό» καθ’ ημάς, Κόλπο της Σύρτης.
Δυστυχώς, ως προς τούτο τουλάχιστον, η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα λόγω της αδυναμίας εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας που προέκυψε τον Δεκέμβριο του 2014, σε συνδυασμό με τη ραθυμία και την εν γένει δυστοκία λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων από το ελληνικό κράτος σε χρονίως εκκρεμή ζητήματα, παρά την άμεση σχετική ανταπόκριση του τότε πρωθυπουργού, δεν επέτρεψε την αξιοποίηση της ευκαιρίας.
Η συγκεκριμένη χαμένη ευκαιρία, που ενδεχομένως να μην ήταν η πρώτη, δεν ήταν και η μόνη για την Ελλάδα. Για τις επόμενες, που εκ πρώτης όψεως οφείλονται και στην, αβάσιμη και λογικά αδιάφορη, ανησυχία «τι θα πεί ο κ.Χ» θα μιλήσει κάποια στιγμή η ιστορία.
Η αρχή της αναμφίβολης, προσώρας τουλάχιστον, επικράτησης της Τουρκίας στον τομέα της υποθαλάσσιας εξερεύνησης υδρογονανθράκων, όπου Ελλάδα / Ε.Ε. δεν διαθέτουν να αντιπαραθέσουν έστω και ένα ερευνητικό σκάφος, μπορεί να αναζητηθεί και στην υπερδεκαετή αυτοαδρανοποίηση του Ελληνικού κράτους στον τομέα αυτό το 1998 (βλ. και https://bit.ly/3EcqhGb).
Η Τουρκική διπλωματία έχει αποδείξει πως, όταν ζητείται αφορμή για ένταση ή και εμπλοκή, δεν φείδεται επιλογών. Η συγκεκριμένη όμως χαμένη ευκαιρία, θα μπορούσε να περιορίσει την τουρκική προσπάθεια να μεταφέρει το κέντρο της αντιπαράθεσης από το Αιγαίο και τη Θράκη, όπου και επικεντρώνεται ο ελληνικός αμυντικός σχεδιασμός, στο Λιβυκό Πέλαγος ή και στα Κύθηρα.
Σε περίπτωση, δε, θερμής εμπλοκής, αυτό δεν θα είναι απλά μια χαμένη ευκαιρία.