Το τελευταίο χρονικό διάστημα, ο Αλέξης Τσίπρας έχει αλλάξει… επίπεδο. Δεν αναφέρομαι σε γνωσιακό επίπεδο ή επίπεδο πολιτικής συμπεριφοράς. Αυτά παραμένουν αναλλοίωτα.
Είναι ίδιος και απαράλλαχτος, όπως τον γνωρίσαμε την περίοδο, οπότε ηγείτο της «επανάστασης των αγανακτισμένων» προκειμένου να ανατρέψουν το σαθρό και σάπιο καθεστώς το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην χώρα μας, από την περίοδο της μεταπολίτευσης και εντεύθεν.
Η επιχείρηση εκείνη, εστέφθη από επιτυχία- έστω και πρόσκαιρη- αφού ο Αλέξης κατόρθωσε να ξεγελάσει μια σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού, αφού τον εμπιστεύθηκαν να πάρει- μαζί με ένα ετερόκλητο ασκέρι – τα κλειδιά της εξουσίας.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στον μύλο της ιστορίας, αφού ο Τσίπρας αποκαθηλώθηκε το 2019 από τον ελληνικό λαό, ύστερα, όμως από μια περίοδο, περισυλλογής επανήλθε δριμύτερος στην πολιτική αρένα, προκειμένου να πάρει τη… ρεβάνς από τον Μητσοτάκη και να επανέλθει στην βασιλεία του.
Για να επιτύχει κάτι τέτοιο έπρεπε να ενδυθεί τον μανδύα του σκληρού, άτεγκτου και τιμωρού πολιτικού, όπως ακριβώς ήταν την περασμένη δεκαετία. Βέβαια, για να ολοκληρωθεί η εικόνα του λαϊκού αγωνιστή, έπρεπε να ανεβάσει στη διαπασών την στεντόρεια φωνή του. Έτσι ξαναγνωρίζουμε τον αριστερό μαχητή, όμως διαπιστώνουμε ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος κάποια πράγματα, τα άφησε αναλλοίωτα. Έτσι παρατηρούμε ότι το μυαλό και η σκέψη του Αλέξη, παραμένει στάσιμη και αγκυλωμένη στο παρακμιακό πεδίο.
Την ώρα κατά την οποία κυοφορούνται τεράστιες αλλαγές στην Οικονομία, στην Παιδεία, στην ιατρική, στις διεθνείς σχέσεις, ο Αλέξης παραμένει εγκλωβισμένος στον βούρκο της παρακμής.
Μόλις πριν από τέσσερις ημέρες μελέτη του Πανεπιστημίου του Όξφορντ, ανέφερε ότι το 2022, η Αθήνα θα είναι η κορυφαία πόλη στην Ευρώπη, σε ότι αφορά τις υπηρεσίες στον τουριστικό τομέα, στην εστίαση, στην διασκέδαση και σε πολλούς άλλους τομείς. Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αντί να αδράξει την ευκαιρία και να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για την νέα περίοδο που ανατέλλει την πατρίδα μας (ενόψει και των 60 δισ. που θα έρθουν από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ε.Ε), ασχολείται με ζητήματα τα οποία προσομοιάζουν με κουτσομπολιό σε συνοικιακό καφενείο.
Το θέμα της πανδημίας, που ταλαιπώρησε όλους τους Έλληνες, αλλά και τους κατοίκους του πλανήτη, κάποια στιγμή θα τελειώσει, αφήνοντας πίσω τις χαίνουσες πληγές. Σ’ αυτά τα ζητήματα, πρέπει να επικεντρωθεί, όλη η προσπάθεια για την ανάταξη της χώρας. Υπάρχει κάποιος από την αντιπολίτευση να προτείνει τι μέλλει γενέσθαι;
Άλλωστε τον Τσίπρα τον απασχολούν άλλα υπαρξιακά ζητήματα για το μέλλον του κόμματος του. Γι’ αυτό βγάζει μπροστά τον μέντορά του Παύλο Πολάκη, να μας διδάξει νέα ιστορικά δεδομένα, που θα γράφουν ότι οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ είναι απόγονοι του Κολοκοτρώνη, του Βελουχιώτη και άλλων αγωνιστών, απόψεις με τις οποίες ο Αλέξης εκστασιάζεται, όμως οι νουνεχείς Έλληνες καγχάζουν για τις πομφόλυγες αυτές. Δικαιολογημένα, λοιπόν ενθυμούνται τον τίτλο του αριστουργηματικού βιβλίου του Μίλαν Κούντερα «Η αφόρητη ελαφρότητα του είναι». Καιρός να ανοίξει και κάποιο βιβλίο ο Αλέξης.