Η στιγμή του θανάτου είναι μοναδική. Είναι (άρα) και σεβαστή. Άρχισαν, εν τούτοις, οι μικροψυχίες. Επίκεντρο, εάν η ταφή θα τελεσθεί “δημοσία δαπάνη”: Βεβαίως και Ναι (!!!).
Υπήρξε, ο εκλιπών, νόμιμος Αρχηγός του κράτους. Έχασε τον θρόνο, οριστικά, με το δημοψήφισμα της 9.12.1974.
Όμως: χωρίς κομματική δικτύωση, (μάλιστα δια πολιτευτών κατά τόπους), εξασφάλισε το 30,82% του εκλογικού σώματος. Με εξαίρεση τον Καραμανλή, ουδείς των συγχρόνων του Αρχηγών γνώρισε τέτοια λαϊκή αποδοχή. Υπήρξε, έναντι αυτών, λαοφιλέστερος: Ο Κωστής Στεφανόπουλος ηγούμενος της Δημοκρατικής Ανανέωσης (ΔΗΑΝΑ) ουδέποτε υπερέβη το 1%. Ο Κάρολος Παπούλιας επιδίωκε δια του εκλογοδικείου επανείσοδό του στην βουλή. Τότε του προτάθηκε η Προεδρία. Στον Χρήστο Σαρτζετάκη δεν προτάθηκε, καν, δεύτερη θητεία.
● Ως άλλοτε νόμιμος ηγέτης του κράτους δικαιούται της αυτής τιμής, των λοιπών εξελθόντων της υπηρεσίας συναδέλφων του.
●● Είμαι δημοκρατικός κατά πεποίθηση και εκ καταγωγής, δισέγγονος γαρ της «γιαγιάς Κατίγκως», αδελφής του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ακριβώς η δημοκρατική μου πεποίθηση υπαγορεύει ό,τι εδώ εκτίθεται.
●●● Οι μικρότητες των εμπαθών πλήττουν την σοβαρότητα του κράτους. Όχι την ιστορική υπόσταση του μεταστάντος.