Μια νέα Κυβέρνηση είναι προ τω θυρών στην Ιταλία. Κατά τα φαινόμενα και όλες τις σχετικές μετρήσεις, σε διάρκεια μηνών, δε θα χρειαστεί μεγάλο χρονικό διάστημα για τον σχηματισμό της και την εξασφάλιση της προβλεπόμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Γράφει ο Πολύκαρπος Αδαμίδης
Επίσης, είναι και η Τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρώπης, ενώ σε επίπεδο συμβολισμών και καταβολών, είναι μια παγκόσμια πολιτιστική υπερδύναμη και φυτώριο της Ιστορίας.
Σε σχέση με τη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία, είναι η χώρα που εν πολλοίς δημιουργήθηκε, ως απαύγασμα μια κοινής εθνικής συνείδησης, χωρίς προηγούμενη κρατική υπόστασή της, ενώ έγινε θέατρο ανάπτυξης ιδεολογιών και διεξαγωγής σφοδρότατων πολιτικών συγκρούσεων, που συντάραξαν την υφήλιο και τα αντίπαλα στρατόπεδα του ψυχρού πολέμου.
Είναι η χώρα που γεννήθηκε ο φασισμός, αλλά και η χώρα που μόνη της αποκαθάρθηκε με την εκτέλεση του δημιουργού του. Η χώρα στην οποία αναπτύχθηκε το ισχυρότερο Κομμουνιστικό κόμμα, αλλά και που στις πρώτες ελεύθερες κοινοβουλευτικές Εκλογές στον Δυτικό κόσμο το απέβαλε από την εξουσία.
Είναι η χώρα επίσης στην οποία γεννήθηκε ο Ευρωκομμουνισμός, που ουσιαστικά έκοψε τον ομφάλιο λώρο με τη Μόσχα, αλλά και η χώρα, όπου τα άκρα της Δεξιάς και κυρίως της Αριστεράς με τις διαβόητες Ερυθρές Ταξιαρχίες, αιματοκύλισαν με την τυφλή τρομοκρατία, με θλιβερό σημείο καμπής ακόμα και την απαγωγή και εκτέλεση ενός κορυφαίου πολιτικού ηγέτη, του Άλντο Μόρο. Η χώρα στην οποία υπήρχε η ελεύθερη ανάπτυξη του διαλόγου και του πολιτικού στοχασμού στα Πανεπιστήμια, μέχρι και του σημείου της αμφισβήτησης της Δημοκρατίας, αλλά και η χώρα με την κραταιά δράση των μυστικών υπηρεσιών, που εξύφαναν πραξικοπήματα, αλλά και ενήργησαν για την αποτροπή τους.
Η χώρα στην οποία σε διάστημα 77 ετών παρήλθαν 70 κυβερνήσεις, αλλά και η χώρα στην οποία δύο φορές, κυβερνήσεις εκλεγμένων κοινοβουλευτικών, αντικαταστάθηκαν από τεχνοκράτες, επ’ αφορμή των οικονομικών μεγεθών και της σοβούσας κρίσης.
Η Κυβέρνηση της Τζώρτζια Μελόνι, που όπως δείχνουν τα πράγματα, θα αναλάβει τα κυβερνητικά ηνία της Ιταλίας, είναι για πολλούς ένα αίνιγμα. Σε σχέση ιδίως με τον βαθμό προσαρμογής της, με τη φερόμενη κανονικότητα της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας.
Σε επίπεδο εκλογικής καταγραφής και εντυπώσεων, καταδεικνύει και με τη μέχρι σήμερα πορεία της, μια σαφή μετατόπιση των προτιμήσεων, του εκλογικού σώματος προς τα Δεξιά.
Ακόμα, επιβεβαιώνει ότι από πλευράς εκλογικών επιδόσεων, η ξεκάθαρη επιλογή για μη συμμετοχή σε οιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα, επιβραβεύει, ακόμα και ως υποδοχή των κάθε λογής και ανεξαρτήτως λόγου, δυσαρεστημένων.
Επίσης, υπενθυμίζει ότι η εκλογική και κοινωνική δυσθυμία, είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης των προβλημάτων, ανεξάρτητα από τους φερόμενους υπαίτιούς τους. Και όσο πιο έντονα τα προβλήματα, τόσο και μεγαλύτερη είναι η αποδοκιμασία, όσων έχουν την ευθύνη άσκησης της εξουσίας.
Στην τελική, είναι και μια ακόμα ευκαιρία, να αποσαφηνιστεί και να τονιστεί η χρησιμότητα και η αποστολή της πολιτικής και των πολιτικών.
Να παράγουν δηλαδή έργο επ' ωφελεία του κοινωνικού συνόλου και των πολιτών της χώρας. Κάθε άλλη δοξασία, προκαλεί από αδιαφορία έως και εχθρότητα. Και υπονομεύει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με ευθύνη, αυτών που βαυκαλίζονται ότι είναι οι υπερασπιστές του.