Η προοπτική να ανατραπεί στο Έκτακτο Συνέδριο η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία κατέστη (εντελώς αντικαταστατικά και πέρα από κάθε λογική ορθής πολιτικής συμπεριφοράς) «αποσυνάγωγος» και έκπτωτος ο Στέφανος Κασσελάκης από ένα αξίωμα που του το παραχώρησαν τα μέλη του κόμματος σε δημοκρατικές και έγκυρες εκλογές, είναι ο ένας φόβος (όχι ο πρώτος) της παρεούλας των «87» ιδεοληπτικών, ου μην και επαγγελματιών άεργων, που επιβιώνουν (κυριολεκτικά) στις πλάτες των μελών με την αθάνατη λογική της παράγκας του Θωμά, «εμείς να κερδάμε, οι άλλοι να πάνε να …..».
Η ανατροπή της απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής, εξέλιξη που κάθε Συνέδριο που σέβεται τον εαυτό του και τον χαρακτήρα του, ως «το ανώτατο όργανο του κόμματος», θεωρεί αυτόχρημα «δική του υπόθεση» και όχι μιας κλάκας περιφερόμενων κομματικών λαμόγιων, που περνάνε ζωή και κότα πουλώντας δήθεν «επανάσταση και σοσιαλισμό στο πόπολο», είναι δεδομένη αν η πλευρά Κασσελάκη κερδίσει την πλειοψηφία των δήθεν «συνέδρων».
Μια ανάλογη απόφαση οδηγεί, αυτόματα, την εκλογική διαδικασία σε αδιέξοδο, καθώς θα προκύψει «από το κυρίαρχο σώμα του Έκτακτου Συνεδρίου που έχει τις ίδιες αρμοδιότητες με το τακτικό», ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και πάλι απόλυτα νομιμοποιημένο Πρόεδρο, συνεπώς κανένας λόγος νέας εκλογής δεν υπάρχει, αν ο ίδιος δεν επιθυμεί να θέσει εκ νέου στην κρίση των μελών την προεδρική του ιδιότητα.
Άρα, εκλογές καπούτ και πάπαλα. Θα μείνει ο Πολάκης με τις υπογραφές και το Πόθεν Έσχες στο χέρι και ο Φαραντούρης με το μαλλί κομμωτηρίου στρωμένο να κλαίει για τη βαφή που πήγε τζάμπα και την ίδια ώρα η «Μεγάλη Θεοδώρα» θα διαβαίνει την πύλη του παραδείσου της Κουμουνδούρου με την γόβα Louboutin τίγκα στην κόκκινη σόλα παρατηρώντας με μια σοσιαλιστική απέχθεια τον όχλο των αριστερών ποπολάρων να κλαίνε για τη ζωή που πήγε και πάλι χαμένη.
Σε αυτή την πιθανή εξέλιξη είναι σαφές πως τόσο οι «87» ( ή όσοι είναι τώρα), όσο και οι διάφοροι περιφερόμενοι από Πολάκη σε Φαραντούρη κι από εκεί στον Γκλέτσο θα χρειαστεί να απαντήσουν σε ένα δίλημμα ζωής: Μένουμε στην Κουμουνδούρου και τρώμε στην μάπα την Τζάκρη με τον Πετρο Παππά ή την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια προς άλλες πολιτείες, αριστερές μήπως και δούμε άσπρη μέρα;
Συνακόλουθα, «μένουμε στην Κουμουνδούρου, αλλά με ποιους όρους;» Εδώ πετάγεται ο γίγαντας Χατζησωκράτης και διατυπώνει την κορυφαία ανοησία: Θα μείνουμε με τους ίδιους όρους που και τώρα ισχύουν και κανένας δεν θα μας πειράξει, καθώς θα απαγορεύσουμε στο Συνέδριο να κινήσει διαδικασία και για εκλογή νέας κεντρικής Επιτροπής».
Ο εστί μεθερμηνευόμενο «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», ο Κασσελάκης Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επανεκλεγεί, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως θα εξακολουθήσει να ανήκει στο παρεάκι από τα παλιά, που θα κάνει και πάλι κουμάντο και θα βιοπορίζεται στις πλάτες του κόμματος πουλώντας ιδεοληψία και σοσιαλιστική ανοησία στους εναπομείναντες σανοφάγους.
Η επιλογή «φεύγουμε καταγγέλλοντας την απαλλοτρίωση του κόμματο από τους Kasselistas» δεν υπάρχει για ένα πολύ …. λεπτό λόγο: Σημαίνει πως παραχωρείται «αμαχητί» στον Κασσελάκη ο τίτλος, η κρατική επιχορήγηση, το κομματικό ταμείο (έστω κι αν είναι μείον), το κτίριο των γραφείων «και μια δουλίτσα στρωμένη τόσα χρόνια με κόπο και δάκρυ κι εμείς θα βγούμε στη ζητιανιά». Άπονη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας αδίκησες, άντε και λίγη από «Δραπετσώνα» ως υπόκρουση και το σκηνικό είναι έτοιμο.
Τώρα, πως γίνεται μια Κεντρική Επιτροπή να απαγορεύει σε ένα Συνέδριο να αποφασίσει για ό,τι αυτό νομίζει πως είναι σημαντικό μόνο στο μυαλό ενός Χατζησωκράτη μπορεί να ευδοκιμήσει σε μια εσάνς από τα παλιά του ενιαίου ΚΚΕ του Κολιγιάννη και του Ζαχαριάδη.
Αυτόν τον τρομακτικό φόβο των επαγγελματιών άεργων ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά και θα χάσουν το κομματικό παντεσπάνι στο οποίο καλόμαθαν εκμεταλλεύεται ο Στέφανος Κασσελάκης και «παίζει» με την υποψηφιότητα του σε μια προφανή απόπειρα να μεγιστοποιήσει την αγωνία των βολεμένων για το μέλλον τους και να αποδυναμώσει την διάθεση τους να αντισταθούν και να διεκδικήσουν το κόμμα.
Ο Κασσελάκης έχει αποφασίσει πως «πρώτα δεν θέλει εκλογές, αλλά θριαμβευτική αποκατάσταση από το σώμα του Συνεδρίου» και στη συνέχεια, αν δεν το πετύχει, «εκλογές και για Κεντρική Επιτροπή».
Αν δεν καταφέρει τίποτε από τα δυο θα μπει στην εκλογική μάχη για να κατατροπώσει κάθε αντίπαλο (άλλωστε όλοι λιμοί είναι) και στη συνέχεια να τους καλέσει, είτε να δώσουν γη και ύδωρ για να μπορούν να παραμείνουν στο κόμμα ως μέλη ή μεσαία στελέχη (κεντρικοεπίτροποι ούτε να το σκέφτονται), είτε να αποχωρήσουν συντεταγμένα ή σε πανικό επιλέγοντας να συνεχίσουν να ταλαιπωρούν την δημόσια ζωή με τις ηλιθιότητές τους από κάπου αλλού.
Αυτή την επιλογή θα κληθεί να την κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς ο ίδιος θα είναι ο μεγάλος ηττημένος της εκλογικής μάχης, την οποία, όπως ψιθυριστά διαδίδεται, ξανασκέφτεται, εκτιμώντας πως όλοι οι μπροστινοί του (Φάμελλος, Πολάκης, Φαραντούρης) δεν έχουν καμία τύχη.
Υ.Γ. Το 5%, πέριξ του οποίου βολοδέρνει δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, θα φαντάζει εξωπραγματικό μετά την 1η Δεκεμβρίου.