Οι μαμάδες άλλαξαν. Δυναμικές, ανεξάρτητες, επαναστάτριες και instagramers. Και τα παιδιά; Ακούει κανείς; Τα “ακούει” κανείς;
Εννοείται πως είμαι πολύ θυμωμένη και με τους μπαμπάδες, αλλά πεποίθηση μου είναι να επικεντρώνεται κανείς στο τι μπορεί να κάνει ο ίδιος. Οι άλλοι δεν αλλάζουν και μπαίνοντας στην θέση της μαμάς σε αυτό το κείμενο, θυμώνω με εμάς.
Με τον εαυτό μου πάνω από όλα που παραμυθιάστηκα πως ως σύγχρονη γυναίκα μπορώ να τα έχω όλα. Καριέρα, προσωπική ζωή, παιδιά, ανεξαρτησία. Ναι, να τα αποκτήσω μπορώ αλλά να τα διατηρήσω, να τα φροντίσω, να τους αφοσιωθώ; Να κάπως έτσι αποφάσισα να γυμνάζομαι, γιατί χρειάζονται υπεραντοχές για να τα βγάλεις πέρα. Υπεραντοχές, πνευματικές, ψυχικές και σωματικές. Εδώ είναι που χρειάζεται εξίσου και η λογική και η ωριμότητα για να θέσει κανείς τις σωστές προτεραιότητες.
Έχουμε και λέμε δια της ατόπου απαγωγής, για παράδειγμα.
Βάζεις τελευταία προτεραιότητα τη δουλεία; To αποτέλεσμα; Oι γυναίκες με παιδιά δεν προτιμούνται. Στην δουλειά μου δεν παίρνω ποτέ προαγωγή. Δεν με καλούν στα meetings που γίνονται αργά το απόγευμα. Οι άντρες παίρνουν πάντα καλύτερους μισθούς.
Βάζεις τελευταία προτεραιότητα την σωματική και πνευματική σου υγεία; Εμφανίζονται προβλήματα, σωματικά, ψυχολογικά ακόμη και οικογενειακά κατ’ επέκταση.
Βάζεις τελευταία προτεραιότητα τα παιδιά; Στην καλύτερη περίπτωση υποφέρεις από τύψεις, στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να γίνουν έφηβοι που εξελίσσονται σε ενήλικες που θα δημιουργούν προβλήματα και σε εσένα, αλλά και στην κοινωνία για πολλά χρόνια.
Την προσωπική ζωή αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν την αναφέρω καν ως μεμονωμένο παράγοντα μιας ισορροπημένης εργαζόμενης μητέρας, κάπου εκεί στην σωματική και πνευματική υγεία την στριμώχνω και όπου χωρέσει.
Η άτιμη η εφηβεία! Δεν αφήνει πολλά περιθώρια να θέσεις προτεραιότητες ως γονιός. Αυτή είναι, μια και σαρωτική. Όσο κρατάει για το κάθε παιδί, τόσο χρειάζεται και οι γονείς να είναι αφοσιωμένοι και σε ετοιμότητα. Και φυσικά να φροντίζουν παράλληλα για τα προς το ζην με περισσή ενέργεια που θα αντλούν ο καθένας από αλλού.
Αυτό είναι, έγινες γονιός. Τώρα προχώρα με τον ρόλο που επέλεξες, περιθώρια για να οπισθοχωρήσεις δεν υπάρχουν.
Ζούμε σε μια χώρα που κανένας δεν θα σε βοηθήσει ουσιαστικά σε αυτόν τον δύσκολο ρόλο. Ζούμε σε μια χώρα που κοινωνικές υπηρεσίες για να προστατεύσουν την υπόλοιπη κοινωνία από αστοχίες ανατροφής παιδιών δεν υπάρχουν. Ζούμε σε μια χώρα που υπηρεσίες για να προστατεύσουν τα παιδιά από τους γονείς τους, δεν υπάρχουν. Άρον τον κράββατον σου και περιπάτει.
Αν μπορείς, θυμήσου πως κανένας δεν θα ωφεληθεί από παιδιά θυμωμένα και φορτωμένα με τις δικές σου πληγές και τα δικά σου όνειρα. Μην ξεχνάς πως την δική σου εφηβεία (τη δεύτερη συνήθως) αν δεν την πέρασες γιατί σε «κλάδεψαν» αντί να σε «ποτίσουν» ίσως πρέπει να την κρατήσεις για αργότερα ή «κάνε την γαργάρα». Η εφηβεία του παιδιού κρούει τον κώδωνα. Φρόντισε τα παιδιά σου να μην γίνουν θύματα του θυμού σου, που με την σειρά τους θα γίνουν θύτες, μεταφέροντας τον δικό τους θυμό εκεί έξω.
Εντάξει ξέρω, δεν σε νοιάζει καθόλου για τον κόσμο εκεί έξω (δεν το καταλαβαίνω, αλλά το ακούω) για το παιδί σου όμως; Aν δεν σε νοιάζει ούτε για αυτό, δεν το καταλαβαίνω, δεν το ακούω και δεν το δέχομαι!
Και με το δίκιο μου θυμώνω. Αν δεν έχεις προσωπικό κίνητρο να εκτονώσεις τον θυμό σου κάπου εποικοδομητικά, σου έχει παρουσιαστεί το ισχυρότερο από όλα!. Σκέψου ποιος σε «βλέπει»!!. Το παιδί σου σε παρακολουθεί και σε αντιγράφει. Βρες κάτι να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, λύτρωσε τα παιδιά σου από «εσένα».