Ένα ιδιαίτερα ηχηρό σήμα κινδύνου εξέπεμψε, διακριτικά και ψύχραιμα αλλά με απόλυτη σαφήνεια για τη κρισιμότητα της κατάστασης στην Ελλάδα, ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας: «Το αντιπαράδειγμα είναι η Χιλή. Μπορεί αύριο να είμαστε εμείς. Το 30% των ανθρώπων εμβολιάστηκαν με τουλάχιστον μία δόση. Η τοπική κυβέρνηση αγόρασε πολλά εμβόλια και εμβολίασε τον πληθυσμό. Τι έγινε όμως; Επικοινωνιακά δεν στήριξαν το μήνυμα. Υπήρξε τεράστια πτώση της συμμόρφωσης, έγινε άρση των μέτρων και, δυστυχώς, η Χιλή ζει ένα τεράστιο επιδημικό κύμα με πολλαπλές εισαγωγές στα νοσοκομεία και θανάτους».
Ο καθηγητής Τσιόδρας αναφέρθηκε στο «αντιπαράδειγμα της Χιλής στο τέλος της ομιλίας του προς την Ακαδημία Αθηνών, με τίτλο «Πανδημία SARS-Cov-2: Η επιστήμη συνοδοιπόρος με την αβεβαιότητα στην αναζήτηση της αλήθειας».
Το πλέον σημαντικό μέρος της ομιλίας του καθηγητή Τσιόδρα, με πλήθος μηνυμάτων -φανερών και συγκαλυμμένων- προς πάσα κατεύθυνση, ήταν το καταληκτικό. Επιστρέφοντας στην περίπτωση της Χιλής, ο κ. Τσιόδρας ανέφερε ότι η κατάσταση στη συγκεκριμένη χώρα έχει ξεφύγει τόσο πολύ από τον έλεγχο, ώστε η εκπρόσωπος του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας αναγκάστηκε να δηλώσει ότι «η αποτυχία της συμμόρφωσης με τα μέτρα, της απόστασης, της υγιεινής των χεριών, της αποφυγής συνωστισμού, οδήγησε στο τραγικό παράδειγμα της Χιλής».
«Όλα αυτά» τόνισε ο κ. Σωτήρης Τσιόδρας «πρέπει να συνεχίζονται, μαζί με τον εμβολιασμό μέχρι να πετύχουμε την ελευθερία μας. Ο κόσμος δεν θα επηρεαστεί σοβαρώς από αυτή την επιδημία. Τα καλά νέα της ανοσίας υπάρχουν και νομίζω ότι είναι μακράς διαρκείας. Τα ακόμη καλύτερα νέα είναι ότι τα εμβόλια δουλεύουν και δουλεύουν στο πραγματικό επίπεδο της ζωής μας. Μειώνουν σοβαρά τις νοσηλείες και τους θανάτους. Θα συνεχίσουμε να έχουμε μέτρα, όμως, μέχρι να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα εμβολιασμού. Η επιστροφή στην κανονικότητα, ό,τι και εάν σημαίνει αυτό, και όχι η εξαφάνιση της επιδημίας όπως θέλουν να ελπίζουν κάποιοι, θα γίνει με τον έλεγχο της επιδημίας. Με οδηγό την επιδημιολογική επιτήρηση. Με βελτιστοποίηση των μέτρων, στο χαμηλότερο δυνατόν επίπεδο, που επιτρέπει έναν σταθερά χαμηλό αριθμό λοιμώξεων. Έτσι θα εξισορροπούνται οι αρνητικές συνέπειες στη δημόσια υγεία και θα μειώνεται το κοινωνικό κόστος».