ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, τα έχει πει όλα ο Σαββόπουλος. Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό τραγουδούσε το 1977 στους Αχαρνής, και συμπλήρωνε σαρκαστικά: Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική. Η λέξη δεν είχε γι αυτόν αναγκαστικά αρνητικό περιεχόμενο, μερικά χρόνια αργότερα θα μιλούσε για τα υπέροχα τσογλάνια που φτιάξαν αυτή την αναγέννηση, το ροκ , αυτό που τον ενοχλούσε ήταν η εύκολη κριτική, η αμάθεια, το κουνημένο δάχτυλο, η ξύλινη γλώσσα. Η κομματίλα.
ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, τα έχει πει όλα ο Βενιζέλος. Σ' εκείνον ανήκει ο όρος που χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός για να περιγράψει το ανώτατο στάδιο του πολακισμού και του βερναρδακισμού. Τον Δεκέμβριο του 2013, αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είχε πει σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη με την υπέροχη αντι ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιεί: Καλλιεργούν το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας . Προσθέτοντας, αφού ζήτησε συγγνώμη από τους ακροατές: Για την ακρίβεια, του εκτσογλανισμού της ελληνικής κοινωνίας .
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ, θα έλεγε κανείς, που άλλη μια προειδοποίηση του Βενιζέλου δεν εισακούστηκε και που άλλη μια προφητική του κουβέντα επαληθεύτηκε τα επόμενα χρόνια από τον έναν που φώναζε στη Βουλή Στα τέσσερα! και τον άλλον που έλεγε δεξιά κι αριστερά ότι έπρεπε να είχε χώσει εκείνο τον δημοσιογράφο τρία μέτρα κάτω από τη γη . Αλλά αυτή δεν είναι όλη η ιστορία. Ο εκτσογλανισμός δεν αποτελεί σύμπτωμα, δεν περιγράφει απλώς τη συμπεριφορά ή τη φρασεολογία κάποιων ακραίων. Συνιστά κανονικό δόγμα, με θεωρητικό τον Θανάση Καρτερά, μέντορα του Αλέξη Τσίπρα και επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Μαξίμου στα ηρωικά χρόνια της Πρώτης Φορά Αριστεράς.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ πολύς εκτσογλανισμός ακόμα, και στην πολιτική και στην κοινωνία, για να δούμε φως στην άκρη του τούνελ , έγραφε ο Καρτεράς τα Χριστούγεννα του 2013 σε ένα άρθρο του, σχολιάζοντας τη δήλωση του Βενιζέλου. Διότι ο εκτσογλανισμός η αντίσταση, ο αγώνας, τα κινήματα, η ανυπακοή είναι η μόνη λύση . Για κείνον η λέξη όχι μόνο δεν είχε αρνητικό περιεχόμενο, αλλά παρέπεμπε σε έναν στόχο, μια κοσμοθεωρία, μια ουτοπία. Εκτσογλανισμός, το ανώτατο στάδιο του κομμουνισμού.
ΚΑΚΩΣ ΝΟΜΙΖΕ λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι με τον νεολογισμό που δανείστηκε από τον Βαγγέλη Βενιζέλο αναφερόταν σε ένα φαινόμενο οικουμενικά καταδικαστέο, σε κάτι για το οποίο θα έπρεπε κανείς να ντρέπεται. Οι Συριζαίοι ας μη γενικεύουμε: οι Καρτεριστές θεωρούν ότι το να αποκαλείς τη Νίκη Κεραμέως "Πισπιρίγκου της Παιδείας" ή την Κατερίνα Σακελλαροπούλου "μαριονέτα του Μαξίμου" συνιστά πράξη αντίστασης και ανυπακοής. Η τσογλανοπαρέα μεγάλωσε, αλλά δεν έπαψε να είναι αλλήθωρη. Και απειλεί ότι, αν ξαναχειρουργήσει, θα χυθεί αίμα.
Πηγή ΤΑ ΝΕΑ