Μεσούντος του θέρους, τίποτα μοιάζει να μην έχει αλλάξει σε πρακτικές και νοοτροπίες, με το εγώ να υπερισχύει του εμείς και εν τέλει, να τίθεται εύλογα το ερώτημα: πόσες Ελλάδες έχουμε;
Tης Θάλειας Χούντα – δημοσιογράφου
Αρχικά, ο Κρατικός μηχανισμός μοιάζει να μπουσουλάει εκτός τόπου και χρόνου, με πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτό της ΔΕΗ. Η Χώρα πλήττεται από πρωτοφανή καύσωνα, η κοινή λογική ορίζει τη χρήση κλιματιστικών για την αντιμετώπισή του και τη μή ύπαρξη απωλειών σε ανθρώπινες ζωές και τόσο η Διοίκηση όσο και οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ μας … νουθετούν, να μην χρησιμοποιούμε κλιματιστικά, διότι καταναλώνουν πολύ ρεύμα!
Λες και τους ζητήσαμε, να μας το παρέχουν δωρεάν. Λες και δεν πληρώνουμε τα πιο ακριβά τιμολόγια στην Ευρώπη. Λες και τους υπόλοιπους μήνες που δεν έχει τέτοιο καύσωνα, δεν κάνουμε κατανάλωση. Λες και η Διοίκηση της ΔΕΗ παρέχει δωρεάν τις υπηρεσίες της.
Δικό σας και μόνο δικό σας κύριοι της ΔΕΗ είναι το πρόβλημα και πρέπει άμεσα αφ’ ενός να ανακαλύψετε τη λύση του και αφ’ ετέρου να απολογηθείτε στους καταναλωτές, στο γιατί φτάσαμε ως εδώ. Και στις δύο περιπτώσεις, η αποτυχία στην αντιμετώπιση του θέματος είναι δεδομένη και η παραίτηση αποτελεί μονόδρομο. Άλλως, οφείλει η Κυβέρνηση, να αποπέμψει κάθε αρμόδιο.
Από την άλλη, υπάρχει έντονη η εικόνα της κοινωνικής «αναρχίας», δεδομένου ότι ο καθ’ ένας σε ατομικό επίπεδο κάνει ό,τι θέλει και ουδόλως ενδιαφέρεται για τον διπλανό του. Μέσα στο γενικότερο πρόβλημα, αρκεί «εγώ» να τακτοποιηθώ, «εγώ» να κάνω τη δουλειά μου, «εγώ» να βολευτώ κάπως παραπάνω από τους άλλους, «εγώ και μόνο εγώ» υπάρχω και όλοι οι άλλοι μου έχετε υποχρέωση.
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη, αν εξεταστεί το θέμα κοινωνιολογικά ή ψυχολογικά. Θα μπορούσε όμως να είναι και απλή, αν σταθούμε σε αυτό που εδώ και χρόνια έχει γίνει σλόγκαν: τα καλά μυαλά έφυγαν στο εξωτερικό … Δηλαδή, στο εσωτερικό ποια μυαλά έμειναν;
Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τους επί σειρά ετών μόνιμους του καλοκαιριού, που δεν είναι άλλοι από τους εμπρηστές. Εκούσια τις περισσότερες φορές και ακούσια ελάχιστες, έχουν φροντίσει να καταστρέψουν τον φυσικό πλούτο της Χώρας και ταυτοχρόνως, την όποια ποιότητα ζωής μας είχε απομείνει.
Αρκεί και μόνο, να γίνει οικόπεδο μία έκταση, ώστε να καταστεί άμεσα οικοδομήσιμη και να παράξει χρήμα και «δεν βαριέσαι, έχει ο γείτονας πράσινο και φτάνει και για εμένα». Τα θέματα όμως είναι πολλά, με πιο σοβαρό ότι μετράμε ανθρώπινες απώλειες. Τελείως απάνθρωπο και τελείως απαράδεκτο.
Όμως δεν πρέπει να ανησυχούμε, αφού είναι έτοιμη από ετών, επίσης, η άμεση πολιτική τοποθέτηση, ότι «τίποτα δεν θα κτιστεί στα καμένα». Όλα αυτά που βλέπουμε να ανεγείρονται στα καμένα τόσα χρόνια … δεν υπάρχουν. Η φαντασία μας τα δημιουργεί … Έχουν απόλυτο δίκιο οι πολιτικοί μας!
Με αυτά και πολλά άλλα παραδείγματα που ο καθένας μας έχει και βιώνει στην καθημερινότητά του, μοιάζει σαν να έχουμε πολλές Ελλάδες! Μία σοβαρή, που στηρίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό που παράγει στον τομέα του.
Μία μή σόβαρη, που στηρίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό που κινείται καταστροφικά πέριξ των σοβαρών, Μία σεβαστή, που στηρίζεται στο Δίκαιο, πάνω από ατομικά και συντεχνιακά συμφέροντα, Μία για γέλια, που στηρίζεται σε όλους αυτούς που μας θεωρούν μειωμένης αντίληψης και δεν διστάζουν να μας πουν τα τερατώδη ψέματά τους και πολλές ακόμη Μία και Μία και Μία!
Πλην της σοβαρής και όχι σοβαροφανούς, αντιμετώπισης των θεμάτων που ανακύπτουν – τα περισσότερα των οποίων μπορούν να προβλεφθούν – το μέλλον μας διαγράφεται θολό. Δεν υπάρχει η ιδανική κοινωνία, όπου όλα είναι τέλεια αλλά, δεν υπάρχει και αυτή κατάσταση στα δύο άκρα, που βιώνουμε.
Ίσως, η μέση οδός της γενικά αποδεκτής λογικής αποτελεί την λύση για την Μία και Μόνη Ελλάδα, που αξίζουμε.