Στο Μάτι ο κ. Νίκος Τόσκας, επαγγελματίας καραβανάς εν αποστρατεία και μεγαλοστέλεχος της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διατύπωνε δημοσίως, στο πλευρό της μετέπειτα ομπρελοκρατούσας, την εκτίμηση πως «δεν βλέπει να υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να γίνει», την ώρα που η ακραία κυβερνητική ανικανότητα δεν ήταν σε θέση ούτε το Λιμενικό να ειδοποιήσει να μαζέψει κόσμο από τη θάλασσα, κι αυτό ιδιώτης το έκανε!!!
Καμία παραίτηση, καμία ανάληψη πολιτικής ευθύνης, καμία ενσυναίσθηση, καμία απολύτως επαφή με την πραγματικότητα των 104+ νεκρών, καμένων και μη αναγνωρίσιμων, καμία παραδοχή υπηρεσιακού λάθους, μεταφορά ευθυνών στον άνεμο, με δυο λόγια μια τέλεια νεοελληνική κωμωδία κυβερνητικής αναλγησίας, η οποία συμπληρώθηκε αργότερα με την αστεία επίσκεψη Τσίπρα στο Μάτι, τους παραλυτικούς διαλόγους με τους συγγενείς των νεκρών, την ομπρελοκρατούσα να «θρηνεί» κάτω από την ομπρέλα (μετά κάτι έγινε στο Μακεδονίας-Θράκης) και « τι να τα κάνετε τα δυο χιλιάρικα; Και να σας τα έδινα θα τα χαλάγατε αλλού»…
Στα Τέμπη, σε ένα «μικρό Μάτι», με τους νεκρούς να στοιβάζονται σε σακούλες λόγω ενός τυπικού ανθρώπινου λάθους, που επιβεβαιώθηκε και από τα ηχητικά της συνομιλίας σταθμάρχη και μηχανοδηγού, μια άλλη κυβέρνηση, του Κυριάκου Μητσοτάκη με τις δικές της ευθύνες (έχει κι αυτή το μερίδιο της στην τραγωδία) «το πήρε αλλιώς».
Γρήγορη αντίδραση, ενεργοποίηση του κρατικού μηχανισμού, κινητοποίηση της Πολιτικής Προστασίας, «στην τσίτα» τα νοσοκομεία κι οι γιατροί, έτοιμη κι η ψυχολογική βοήθεια, γερανοί για να ξεκολλήσουν τα βαγόνια, δείγματα DNA για να ταυτοποιηθούν οι μη αναγνωρίσιμοι σωροί ή ανθρώπινα μέλη, ο πρωθυπουργός στον τόπο της τραγωδίας, οι αρμόδιοι υπουργοί μαζί του και – το σημαντικότερο όλων- μια παραίτηση!
Μια παραίτηση για λόγους «ευθιξίας» από έναν υπουργό ( την αποδέχθηκε ένας αντίστοιχης ιστορικής πολιτικής εμβέλειας πρωθυπουργός) με πολύ βαρύ επώνυμο, αλλά, όπως αποδείχθηκε, με επίσης πολλά κιλά «βαρίδια». Ο κ. Καραμανλής, που όλοι δεν του το είχαμε, δεν δίστασε ούτε στιγμή να δηλώσει έμπρακτα πως δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός τέτοιου εγκλήματος (περί αυτού πρόκειται), έστω και αν πολύ εύκολα θα μπορούσε να κρυφτεί πίσω από έναν σταθμάρχη από τα Lidl.
Έναν τυπάκο, κλασσικό κομματικό γυμνοσάλιαγκα, που κάποιος ξεφτίλας πολιτικός πάτρωνας τον έφερε πίσω στον ΟΣΕ, μετά από μια δεκαετία βαστάζο στο Υπουργείο Παιδείας, όπου τον έστειλε κάποιο άλλο πολιτικό τομάρι, ο ΟΣΕ του έκανε μια «εκπαίδευση» ενός μήνα και τον έριξε να διευθύνει τον κεντρικότερο σταθμό της Ελλάδας, στη Λάρισα!!!
Είναι η στάση του κ. Καραμανλή άξια επαίνου; Σε μια κανονική χώρα και κοινωνία, με κανονικούς πολίτες και σχετικά κανονικούς πολιτικούς όχι, αντίθετα στις περιπτώσεις αυτές αποτελεί μια συνήθη πρακτική που προεξοφλείται πολιτικά σε ανάλογες περιπτώσεις ή και σε ακόμη μικρότερης έντασης καταστροφές.
«Δικαιούται» ο κ. Καραμανλής τον κοινωνικό έπαινο για τη στάση του (στην ουσία με την παραίτηση του κατέστρεψε μια πολιτική καριέρα και «στιγμάτισε» μια κορυφαία πολιτική οικογένεια), η δημόσια παραδοχή της πολιτικής του ευθύνης ( όχι για το δυστύχημα καθαυτό, αλλά για την κατάσταση στην σφηκοφωλιά του ΟΣΕ) είναι αιτία επιβράβευσης ενός πολιτικού ή και μείωσης της συμμετοχής του σε αυτή την καταστροφή;
Ναι, ο νεότερος Καραμανλής «δικαιούται» σε αυτό το κωλοχανείο των Βαλκανίων τον έπαινό μας, όχι επειδή παραιτήθηκε, αλλά επειδή με την παραίτηση του έδειξε πως υπάρχουν και άλλες οδοί για να βαδίσει η πολιτική τάξη της χώρας για να συναντήσει την χαμένη εμπιστοσύνη της κοινωνίας και να αποδείξει πως δεν αποτελείται μόνο από τομάρια, αναίσθητους, μικρόνοες, διεστραμμένους τύπους, οι οποίοι ζουν για να απομυζούν το κράτος και στα «βαρίδια τους» τα υπόλοιπα!
Ναι, αλλά είναι ο μόνος θα πει κάποιος! Η αντίκρουση είναι πως « δεν είναι ο μόνος, είναι ο πρώτος». Μετά τον Καραμανλή τίποτε πια δεν θα είναι ίδιο σε ανάλογες περιπτώσεις για την εγχώρια τάξη των πολιτικών υποκειμένων, κανένας πια δεν θα μπορεί να επικαλεστεί την γενικευμένη παλιανθρωπιά τους για να παραμείνει στη θέση του, κανένας πρωθυπουργός δεν θα μπορεί να αποδεχθεί τον εσωκομματικό εκβιασμό των πολιτικών τιμαριούχων που κουβαλάει στις πλάτες του και να κάνει τον «μ@λ@κ@» και να πετάει τη μπάλα στην εξέδρα, όταν η κοινωνία βράζει από ιερή αγανάκτηση κι οι νεκροί στοιβάζονται σε μαύρες σακούλες.
Ο Καραμανλής άνοιξε, εκών-άκων, ένα δρόμο, που πολύ δύσκολα πλέον θα ξανακλείσει και στον οποίο όλο το πολιτικό προσωπικό (τι όρος κι αυτός ρε φίλε!!) θα περπατήσει, είτε του αρέσει, είτε όχι.
Όταν παραιτείται ένας «Καραμανλής» στην Ελλάδα και ακυρώνει μια ολόκληρη πολιτική ιστορία, ούτε να διανοηθεί το αντίθετο δεν θα μπορεί ο κάθε γραφικός Φουφουτόπουλος και το κάθε κομματόσκυλο του κερατά, όπως κι αν λέγεται!