Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, επιβεβαίωσε αυτό που οι τάσεις και οι πολιτικές αναλύσεις, εδώ και μήνες προέβλεπαν. Τον θρίαμβο δηλαδή του κόμματος της Τζώρτζια Μελόνι και την καθαρή επικράτηση του συνασπισμού της Ιταλικής Δεξιάς.
Κατ´ οικονομία δε και για να υπάρχει και συμβατική γεωγραφική πολιτική ορθότητα και της Κεντροδεξιάς.
Η νέα πρωταγωνίστρια ωστόσο της ιταλικής πολιτικής σκηνής, δεν είναι ξένη με την κυβερνησιμότητα. Ούτε και φαίνεται ότι έχει πρόβλημα να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του ρόλου που διεκδικεί ή αυτού που θα κληθεί να επιτελέσει.
Έτσι και ενώ ως πολιτική νεοσσός στην άγουρή της νιότη, σε ηλικία μόλις 14 ετών, είχε ενταχθεί στη νεολαία του νεοφασιστικού ουσιαστικά κινήματος-εν μέρει και ως αντίδραση στον κομμουνιστή πατέρα που είχε εγκαταλείψει την ίδια και την οικογένειά του- δεν είχε πρόβλημα να γίνει μετά από δεκαετίες υπουργός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και της Φόρτσα Ιτάλια.
Η ιδιότυπη αυτή σχέση με την πατριαρχική μορφή-οικογενειακή και πολιτική- είναι ίσως και ο παράγοντας που κάνει τον Καβαλιέρε να δηλώνει ευθαρσώς, ότι τον φοβίζει η ηγέτιδα του Συνασπισμού, στον οποίο ανήκει.
Η προσαρμοστικότητα της Ιταλίδας πολιτικού είναι αυτή που δεν πρέπει να ξενίζει για την ευθεία της δέσμευση να συνταχθεί με τις συμμαχικές δεσμεύσεις και τους βορειοατλαντικούς δεσμούς και να καθησυχάσει, το Ευρωπαϊκό θεσμικό πλέγμα, ως προς τις προθέσεις της και την ομαλή μετάβαση στη μετά Ντράγκι εποχή.
Η εξασφάλιση ρευστότητας από τα Κοινοτικά Ταμεία, είναι το απαραίτητο προηγούμενο για να ´κάνει ´ πολιτική. Και να εστιάσει σε όσα έχει αναδείξει ως προσωπικό πολιτικό της στίγμα. Ότι είναι δηλαδή Ιταλίδα, μητέρα και Χριστιανή.
Μακριά από νεφελώδεις δικαιωματισμούς, που λειτουργούν σαν τη σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Όπως και κάθε τι που παραπέμπει στις μεταναστευτικές ροές, που κλυδώνισαν και το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας και έστειλαν ακόμα και νέους πολιτικούς στην πρόωρη συνταξιοδότηση.
Χρησιμοποιεί τη θηλυκότητά της, φωτογραφιζόμενη και με τα δυο πεπόνια και τον συνειρμό με το όνομά της και θυμίζει τι αποτελεί την κανονικότητα για τη μεγάλη πλειοψηφία της χώρας της.
Γνωρίζει ότι η μεγαλύτερη ώθηση στην εκλογική της επίδοση, προήλθε από τη μη συμμετοχή της, ως κόμμα, στην κυβέρνηση. Ο ίδιος κατά βάση λόγος που διευκόλυνε και την εκλογική επιτυχία του Τζίμι Άκεσον στη Σουηδία.
Αναντίρρητα το ζήτημα της εγκληματικότητας και του αποτελεσματικού κράτους έχουν παίξει τον ρόλο τους. Χωρίς να είναι οι καταλυτικοί παράγοντες. Ουσιώδεις σε κάθε περίπτωση επιταχυντές της κοινωνικής δυσθυμίας.
Αν ίσχυε το αντίθετο ο Αθνάρ και το λαϊκό κόμμα θα έπρεπε να είχαν θριαμβεύσει στις εκλογές της Ισπανίας το 2004, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Έχασαν. Η διαρκής επιβεβαίωση ότι η εξουσία, ανεξάρτητα από ατζέντα, φθείρει.
Εκλογικά και προσωπικά. Τα δύσκολα τώρα ξεκινούν για τη μεγάλη νικήτρια των ιταλικών Eκλογών.
*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι δικηγόρος, αναπληρωτής Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου, Διεθνών Σχέσεων και Προμηθειών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων