Ο κύβος ερρίφθη! Το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη έλαβε τις αποφάσεις του σχετικά με τη στάση που θα κρατήσει στο νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών-μη κερδοσκοπικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην Ελλάδα (ως παραρτημάτων ξένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων) και τίποτε δεν πρόκειται να τις αλλάξει!
Η και «δημοκρατική παράταξη» αυτοαποκαλούμενη συντεχνία των δήθεν προοδευτικών, δήθεν σοσιαλιστών, δήθεν αριστερούτσικων, δήθεν νεωτεριστών θα βρεθεί απέναντι στην προοπτική ίδρυσης παραρτημάτων ξένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στη χώρα και θα καταψηφίσει το σχετικό τμήμα του νομοσχεδίου (ίσως και ολόκληρο το νομοσχέδιο).
Ο «ανδρουλακισμός» νίκησε! Η λογική του σκληρού γραφειοκρατικού κομματικού μηχανισμού που επέβαλε στην διαδικασία διαδοχής της Φώφης την πλέον συντηρητική εκδοχή, ένα γνήσιο τέκνο του κομματικού σωλήνα, χωρίς καμία σοβαρή πολιτική παράσταση στη ζωή του και με μεγαλύτερη «επιτυχία του» την άνευ σημασίας διαδρομή του στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, στο οποίο έλαμψε δια της αδράνειας του, αποφάσισε πως «το κομματικό συμφέρον είναι υπεράνω του κοινωνικού».
Συνεπώς «δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάψει η χώρα να είναι η τελευταία βορειοκορεάτικη εκδοχή στον πλανήτη», οπότε « γαία πυρί μιχθήτω, αρκεί να μην μας κατηγορήσουν πως συντρέχουμε τον μητσοτακισμό», άρα « καταψηφίζουμε και μετά υπερήφανοι διηγούμαστε στην πολιτική μας επικοινωνία πως κατατροπώσαμε τον μητσοτακικό φιλελευθερισμό».
Σε αυτή ακριβώς την ειλημμένη απόφαση εντάσσεται και η απόπειρα, μέσα από μια «στημένη» εκδήλωση (από την οποία συνειδητά απουσιάζουν μεγέθη όπως ο Βενιζέλος και η Διαμαντοπούλου, ακριβώς επειδή έχουν τοποθετηθεί δημόσια υπέρ της πρόβλεψης του νομοσχεδίου), με την συνδρομή πασίγνωστων αριστεροκουλτουριάρηδων δημοσιολογούντων υπέρ του κρατικού μονοπωλίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (έστω και αν είναι το μοναδικό παράδειγμα στον πλανήτη), να κερδηθεί η επικοινωνιακή μάχη και να διασκεδαστούν οι επιλογές της κομματικής γραφειοκρατίας και των επαγγελματιών διαδρομιστών απέναντι στο προφανές κοινωνικό συμφέρον.
Η απόφαση δεν εκπλήσσει κανένα νουνεχή, τουλάχιστον δεν παραξενεύει όσους είχαν και έχουν μια συνεπή θεώρηση για το είδος της πολιτικής που ασκούν οι «ανδρουλάκηδες» της Χαριλάου Τρικούπη, ακόμη και σε περιόδους που η προσωπική τους ακτινοβολία στο εκλογικό σώμα δεν υπερβαίνει το συγκλονιστικό 5%, όταν το κόμμα περιφέρεται γύρω στο 12%, με το ζόρι.
Το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να ξεφύγει από τις πολιτικές του αναλύσεις της περιόδου του παπανδρεϊσμού. Ο εγγενής ακραίος λαϊκισμός του εξακολουθεί να υπαγορεύει την πολιτική του διαδρομή από την εποχή που είχε καταφέρει να μεταβληθεί σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη χώρα και να την οδηγήσει «υπερήφανη στην μακαριότητα της» στο χείλος της καταστροφής, διαμορφώνοντας, εκτός των άλλων, την εικόνα του «αντί-μητσοτακισμού» ως βασικό πυλώνα του κοινωνικού διαχωρισμού.
Σήμερα, αυτός ο ίδιος λαϊκισμός το οδηγεί να περιορίζεται σε μια φθοροποιό διαμάχη στο αριστερό τριώροφο ( ΠΑΣΟΚ,ΣΥΡΙΖΑ,ΝΕΑΡ) για το ποιος είναι ο περισσότερο «προοδευτικός και συνεπής αριστερός», την ώρα που η κοινωνία έχει προ πολλού εγκαταλείψει αυτές τις «ανησυχίες της» και πορεύεται προς την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και ανιχνεύει τις τεράστιες κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές που καθημερινά προκύπτουν και τροφοδοτούν με υλικό τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές.
Η προσκόλληση του κομματικού μηχανισμού στην λογική των υπεραπλουστευμένων αναλύσεων της δεκαετίας του εβδομήντα και του ογδόντα και η εμμονική του σχέση με μια δήθεν «αριστερή και προοδευτική» νοοτροπία, στοιχείο πολιτικά «ανταγωνιστικό» με την υπόλοιπη, δήθεν, αριστερά για την κατάληψη του αυτοαποκαλούμενου «προοδευτικού χώρου», δεν είναι παρά γεννήματα της έμφυτης αδυναμίας του να συνυπάρξει ενεργητικά με την εποχή και τις προτεραιότητες της, στοιχείο που αναγκαστικά το οδηγεί στα αναμασήματα των μνημειακών παπανδρεϊκών φαντασιώσεων.
Η απόφαση του να σταθεί απέναντι στο νομοσχέδιο για τα μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά πανεπιστημιακά ιδρύματα θα το οδηγήσει στην απομόνωση από την κρίσιμη εκλογική δυναμική του κεντρώου φιλελευθερισμού και θα το καταγράψει ως μια περιθωριακή πολιτική δύναμη, έρμαιο διαθέσεων του χειρότερου καθηγητικού κατεστημένου και των συμφερόντων που αυτό διακινεί και υπερασπίζεται στα ΑΕΙ.
Οι δικαιολογίες που ήδη ξεκίνησαν να προβάλλονται (οι φαιδρότερες αφορούν στην δήθεν πανελλαδική κατανομή των ξένων πανεπιστημίων) και οδηγούν σε μερικές καταπληκτικές εικόνες, όπως να υποχρεώσει ην κυβέρνηση το Γέϊλ να στήσει παράρτημα στην Κοζάνη και τη Σορβόννη να κατευθυνθεί (κι αν της αρέσει!) στην Τρίπολη είναι ανάλογες της φαιδρότητας των εμπνευστών τους.
Βεβαίως, τα παραρτήματα των ξένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων θα εγκριθούν και θα λειτουργήσουν στη χώρα ό,τι και να λέει ο δήθεν σοσιαλιστικός κρυφοσταλινισμός των γραφειοκρατών της Χαριλάου Τρικούπη, όπως και να επιχειρήσει ο κ. Ανδρουλάκης να βαφτίσει την σύγκρουση του με την κοινή λογική.
Ο λογαριασμός θα έρθει μετά, στις Εκλογές!