Αποχαιρετάει τα εγκόσμια το καθημερινό φύλλο της «Αυγής» κι ετοιμάζεται να περάσει στην ιστορία, ου μην και στη λήθη, όπως συμβαίνει πάντα όταν οι απόγονοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, δηλαδή απολύτως ανάξιοι να διαχειριστούν την τεράστια κληρονομιά αξιοπιστίας που έλαβαν, να τη συντηρήσουν και να την κληροδοτήσουν με τη σειρά τους όταν έρθει η ώρα.
Η Αυγή «πεθαίνει» επειδή ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ την έκαναν σαν τα μούτρα τους. Την μετέτρεψαν σε φύλλο αναξιοπρεπές και αφερέγγυο, διέβρωσαν την φήμη της, υποκατέστησαν την αξιοπιστία της, διέλυσαν το πανθομολογούμενο ήθος της και την παρέδωσαν να την διαχειρίζονται πολιτικά και επικοινωνιακά μερικοί αποσυνάγωγοι του Τσερνόμπιλ και άλλοι ιδεοληπτικοί της κινηματικής υπέρ του Κουφοντίνα λογικής.
Η Αυγή «πεθαίνει», επειδή εγκατέλειψε, υπό την ασφυκτική καθοδήγηση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και των διάφορων παραφυάδων της, την αναμφισβήτητη εγκυρότητα της, την αποδεκτή υπεροχή της, την αξιόπιστη ειδησεογραφία της, την επιστημοσύνη των αναλύσεων της, την δημοσιογραφική της ματιά και αξιοπρέπεια.
Ο «θάνατος της» είναι η φυσική συνέπεια της απέχθειας που κατάντησε να προκαλεί. Συνδέεται άμεσα με την μετατροπή της σε «ηχώ των κάθε λογής ακροαριστερών δοξασιών», σε φερέφωνο ακόμη και συνειδητών fake news, σε «πρωινάδικο» προσωπικών επιθέσεων και ηθικής απαξίας, είναι προϊόν μιας ταχύτατης διολίσθησης σε ένα έντυπο συριζαίϊκου κουτσομπολιού, εξέλιξη που ποτέ δεν έγινε αποδεκτή από το παραδοσιακό αναγνωστικό κοινό της και την εμπόδισε να βρει καινούργιο.
Συνδέεται, επίσης, με την απουσία από την διοίκηση και την επιμέλεια της των μεγάλων πολιτικών μορφών του παρελθόντος, το ειδικό πολιτικό και κομματικό βάρος των οποίων ήταν η εγγύηση της δημοσιογραφικής της επάρκειας και του αναμφισβήτητου ήθους της, με δυο λόγια της δημόσιας εικόνας της. Οι διάδοχοι τους αποδείχθηκαν από ανεπαρκείς έως αστείοι.
Η κατάληξη της καθημερινής Αυγής των 800 (μαζί με τα αγορασμένα) φύλλων είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην ουσία είναι το αποτέλεσμα μιας απολύτως αποτυχημένης πολιτικής του συγκεκριμένου κομματικού φορέα να συγκροτηθεί εντός της ελληνικής αριστεράς ένα ρεύμα άεργων νεοκομμμουνιστών, επαγγελματιών μπαχαλάκηδων, εμμονικών δικαιωματιστών και ιδεοληπτικών του πεζοδρομιακού ακτιβισμού και να εκφραστεί επικοινωνιακά αυτός ο πολιτικός χυλός, που έφτασε κάποτε να διοικήσει τη χώρα και παραλίγο να την οδηγήσει στην απόλυτη ιστορική καταστροφή της.
Ένας χυλός που κάποτε καβάλησε το κύμα των αντιμνημονιακών διαθέσεων, πήρε ό,τι χειρότερο από τις πλατείες των αγανακτισμενών, έφτασε τη χώρα ένα βήμα πριν την διάλυση, είδε τις «μπουτούδες» να χορεύουν στο Σύνταγμα το αποτέλεσμα ενός εγκληματικού δημοψηφίσματος και πανηγύρισε την μεγαλύτερη πολιτική κωλοτούμπα στην νεότερη ιστορία της ανθρωπότητας.
Η Αυγή «πεθαίνει», επειδή οδηγείται στη φυσιολογική πολιτική απομόνωση και στην περιθωριοποίηση ο χώρος που υποτίθεται πως εξέφραζε ή επιθυμούσε να εκφράσει από την περίοδο Τσίπρα και μετά. Η αναστολή της λειτουργίας της σηματοδοτεί το επερχόμενο τέλος αυτής της ανερμάτιστης αριστερής συνομοταξίας που βλέπει την καταστροφή με δρασκελιές να πλησιάζει και πετάει τα έρμα από το καράβι μπας και γλιτώσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διάγει την περίοδο που τίποτε και κανένας δεν μπορεί να τον διασώσει, ούτε καν να μεταθέσει για λίγο την ιστορικά βέβαιη περιθωριοποίηση του. Στις τεράστιες αναταράξεις της περιόδου (μέχρι κι ο Λούλης την έκανε από την Κουμουνδούρου με ελαφρά πηδηματάκια «καταγγέλλοντας» την πολιτική ανυπαρξία του «λαοπρόβλητου ηγέτη») η αναστολή λειτουργίας της Αυγής είναι ένα από τα συμπτώματα, καθώς στην εγγενή κυκλοφοριακή της ανεπάρκεια, λόγω της πολιτικής ανεπάρκειας του κομματικού της φορέα, προστέθηκε και η απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας με αποτέλεσμα ο κ. Παππάς να μην μπορεί να κατευθύνει την κρατική διαφήμιση στις κομματικές εκδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι σαφές πως τον «θάνατο» της καθημερινής Αυγής θα ακολουθήσουν εξελίξεις και στο κυριακάτικο φύλλο και στη ιντερνετική έκδοση, τίποτε δεν θα μείνει ανεπηρέαστο από τις τεράστιες αλλαγές που κυοφορούνται περί τον ΣΥΡΙΖΑ και το πολιτικό του μέλλον.
Προφανώς, ήρθε η ώρα του λογαριασμού που πρέπει να πληρωθεί οπωσδήποτε ανεξάρτητα από τις πληγές που ανοίγει, ειδικά στους εργαζόμενους και στις οικογένειες τους.